Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/036

 — Boję się — odparła.
 — Kogo?
 — Panicza — odpowiedziała w rozkosznych płomieniach.
 Dziewczęta w śmiech.
 — Czyż to ja jestem taki straszny?
 — Nie — szepnęła cichutko — ale jakiś inakszy...
 Zwierzenie to podziałało na artystę, wzbudzając coraz większą ochotę do rysowania.
 — Zrobię ją — pomyślał — przy blasku południowego słońca, pod lipą, w leciutkim cieniu drzewa, zasłuchaną po zwiastowaniu... Anioł wraca do nieba, rozpływając się w niebieskawem przezroczu...
 Dziewczę w spojrzeniach artysty nie mogło dłużej tkwić — powstało.
 — I nie zaczekasz na siostrę?...
 Dziewczę nic nie odpowiedziało, wzięło koszyczek, pociągnęło chusteczkę, co jej z czoła spadła, i cichutko, jak myszka, przesunęła się po schodach — znikła...
 Dziewczęta cicho się śmiały.
 — Skąd Jagusia? — zapytał.
 — Z Bronowic — odpowiadały.
 — A Bronowice?
 — Za Łobzowem, wielki gościniec sam zaprowadzi, byle minąć kolej, co się zakręca ku Oświęcimowi.
 Poleciał na górę, otworzył okno — patrzył. Na zielonym dywanie trawników, wśród nagich, czarnych drzew przesuwała się Jagusia w jasnej, perkalowej spódniczce, wielkiej, szkarłatnej chustce na ramionach i białej chusteczce na głowie. Mknęła, jak kwiat ruchomy, wśród zieleni i nagich drzew...
 — Wiosno! — zawołał z całych sił — nie słyszała. — Ach, jakaż kolorowa w kwietniowem słońcu!
 Poskoczył do płótna, naznaczył drzewo, dziewczę