Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/044

książątko, z Jagi gębusi ma podobniusieńką malować Świętą Panienkę.
 — Panicz z Krakowa do naszej Jagusi, a to cud...
 — I błogosławieństwo.
 — Błogosławieństwo — powtórzyły kumy — jeżeli mu za kołnierzem djabeł nie siedzi.
 — Gdzie tam, gdzie tam! — zawołała kuma — dobrze mu z oczu patrzy, a taki jakiś pochlebny i miły, że do rany przyłóż.
 — Tak się wam spodobał?
 — A tak.
 — Ano, to djabeł ogień rozpala.
 — Stuliłybyście gęby, bo ino je otwieracie na boską obrazę.
 Kiedy we wsi pogwara leciała, że do Jagusi Czepcównej panicz z Krakowa, piękny jak malowanie, przyszedł, Wacek otworzył drzwi izby.
 Przy oknie, wystraszona, stała Jagusia; wargi jej drżały, rumieniła się, łapiąc w płuca powietrze, nie śmiała spojrzeć, rzęsy zasłoniły jej oczy, głowę pochyliła.
 — Niech będzie pochwalony — rzekł Wacek, a głos mu jakoś drżał.
 Dziewczę nie odpowiedziało.
 — Nie chciałaś, Jagusiu, przyjść do mnie, to ja przychodzę do ciebie. — Zdjął kapelusz, usiadł. — Teraz, moje śliczności, już mi się nie wymkniesz, tu, na otwartem polu, będę cię malował.
 Do izby wpadł młody czternastoletni chłopak i stanął, jak wryty.
 — Jak ci na imię? — spytał go Wacek.
 — Jaś!
 — Jaguś — twoja siostra?
 — A ino!
 — Mój Jasieczku, poproś siostry, aby mi uwarzyła mleka, jeść mi się okrutnie chce.