Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/046

 Jagusia się zaśmiała, srebrny głos dziewczęcia przeszedł po nerwach Wacka.
 — Jaguś, jeszcze raz tak się roześmiej, jeszcze raz... serdecznie i głośno.
 — A bez co? — cicho spytała, rozniecając ogień.
 — Twój śmiech raduje mi serce i wesoło wlatuje do duszy.
 Zbliżył się do komina.
 — Radbym ci pomóc,
 — Albo to panicz potrafi?
 — Czy to tak trudno?
 Pochylił się i dmuchnął, popiół się zakłębił, dziewczę odskoczyło od komina i znowu srebrny śmiech wypełnił izbę. Wacek przecierał oczy i strzepywał popiół, śmiejąc się również.
 — A dlaczego tobie, gdy dmuchasz, popiół oczu nie zasypie?
 — Bo ja umiem — delikatnie i z pod spodu. Panicz dmuchał zgóry na popiół.
 Wacek był rad, że swoją niezręcznością ośmielił dziewczynę, rozweselił się.
 — Nie umiem dmuchać, ale zato potrafię trzaski do ognia przykładać.
 — O, wielka mi rzecz!
 — I mleko przywarzyć.
 — Także nie sztuka. No, ale niech panicz spróbuje.
 Podała mu dzbanek z mlekiem.
 — W dzbanku warzyć? — zapytał.
 — Nie wiem.
 — W cóż mam przelać? Dajże mi rondel.
 Dziewczę znów rozśmiało się:
 — My rondli nie mamy.
 Jaś podał mu płaski garnek, w którym się mleko warzyło.
 — Ach, widzisz — jest!
 Chciał przelać. Jagusia odebrała mu garnek.