Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/052

królewna, siedząc zamyślona na murawie, marzyła o królewiczu, bojąc się na niego spojrzeć, bo przecież on wciąż patrzył na nią.
 Po godzinie, artysta zawołał:
 — No, Jaguś, odpocznijmy sobie!
 Dziewczę spojrzało na płótno i zaśmiało się serdecznie.
 — To ja mam być, niby jako Święta Panienka?... Oj, oj, panicz tylko żartują i taki z niego malarz, jak ze mnie święta.
 — Więc któż ja jestem?
 — Albo ja wiem — szepnęła, spuszczając oczy — może jaki utajony królewicz.
 — Ej, dziewczyno, żartujesz sobie z biedaka, co musi ciężko na życie pracować.
 — Pono wszyscy utajeni królewicze tak mówią — zaczęła miąć kryzę około ręki.
 — Jeżeli ja królewicz, toś ty utajona królewna.
 Zaśmiała się cicho i smutno.
 — Znają mnie tu — ubogą dziewczynę.
 — Zaczekaj, Jagusiu, tydzień, a najdłużej dwa, wtedy zobaczysz takusieńką na płótnie, jakeś sama, tylko, że ta, na płótnie, nie będzie tyle ładna, co żywa.
 — Mówią ludzie: piękna, jak malowanie.
 — Aleś ty piękn ejsza... i basta!
 Spojrzała i spłonęła, nie śmiała przeczyć, tylko głową wstrząsała, że nie wierzy.
 — Nie wierzysz, to i lepiej, bo jakbyś uwierzyła, tobyś na mnie spojrzeć nie chciała.
 — Jabym nie chciała? — szepnęła smutno i westchnęła.
 — Jaga, leć odcedzić ziemniaki! — wołał Jaś.
 Jaguś, rada wołaniu Jasia, uciekła.
 — Bajeczna! — szeptał artysta, patrząc za biegnącą dziewczynę, promieniejącą w słońcu, zgrabną, silną, choć jeszcze wiotką. — Jakaś ludowa baśń, w której