Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/072

się gawęda. Artysta usiadł obok ojca na murawie. Zdaleka, od strony chaty, przypatrywała się matka i starsza siostra — Marysia.
 — Malowanie — mówił Tomasz — rozumiem, ale kościelne.
 — Świętych Pańskich — dokończył artysta.
 — Ale tego świeckiego nie kapuję. I poco to smarować, kiej na świecie wszystko jest ładniejsze, wszystko żyje, rusza się, cieszy albo smuci.
 — Prawda, macie rację. Ale poco Pan Bóg malarzy stworzył?...
 — Na chwałę swoją.
 — A kiedy chwały zabraknie, a tu żyć trzeba?!
 — I kiej są jeszcze tacy...
 — Głupcy — dodał Wacek — że kupują!
 Tomasz się rozśmiał.
 — Widać, że dużo mają.
 — Gdyby im się jeść chciało, a mieli tylko na chleb, nie kupowaliby smarowań na płótnie.
 — Nie będą ściągać rzemykiem brzucha, żeby kupić malowanie.
 — Z pewnością, ojczulku.
 Porozumieli się wybornie. Tomasz lgnął do młodego, a zdrowy rozum ojca Jagusi brał artystę.
 — Dosyć na dziś — odezwał się Wacek, czuł, że przy starym malować nie może. Zwinął pędzle, zamknął szkatułkę z farbami, ukłonił się Tomaszowej i Marysi kapeluszem, wziął płótno.
 — Pomogę panu — rzekł Tomasz, odbierając płótno z rak artysty.
 Poszli razem. W karczmie Wacek kazał żydówce wymyć pędzie w gorącej wodzie, a żydowi — dać słodkiej wódki, sera, masła i bułek. Przepili do siebie i zjadali dary Boże, gawędząc. Stary wyjął fajeczkę, Wacek kupił mu całą paczkę dobrego tytoniu, pakując flaszkę słodkiej wódki do kieszeni sukmany.