Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/077

 Jaguś nie odpowiadała, ostatnia jej nadzieja zgasła za rogatkami.
 — Przepadł, jak kamień w wodę, pojechał i zostawił mnie samiuteńką na całym Bożym świecie...
 — Walek dziś galanto koło naszego wozu się uwija — szepnęła jej siostra.
 — Co mi tam Walek — odpowiedziała, wzruszając ramionami.
 — Więc któż?
 — A nikt.
 — Wiem ja ci, kto. Ej, głupia, głupia, za królewiczem cnisz.
 — Bom zaczarowana królewna — odpowiedziała Jagusia.
 Wielkie „hura!“ rozległo się od strony karczmy. Jaguś drgnęła, pokraśniała, radością zaświeciły jej oczy. Dwunastu ludowców, jako dwunastu parobczaków ochoczych, witało weselników. Dyzma z chlebem i solą wyszedł do panny młodej. Oracja jego była krótka, ale wesoła i przyścipna. Śmieli się wszyscy. Wacek przyskoczył i wyciągając do Jagusi ręce, szeptał:
 — A mój kwiateczku, mój bławatku, mój skowronku, stęskniłem się za tobą, lecz cóż, deszcz lał, jak z cebra, o robocie na świecie ani marzyć.
 Wziął ją na ręce i zaniósł na chodnik.
 — A ty? — zapytał.
 — Cnełam — szepnęła. — A jakem panicza w kościele i na rogatkach nie ujrzała, to mi się tak markotno zrobiło, żem se rady dać nie mogła. Chciałam wyskoczyć z wozu i lecieć heń! heń!...
 — Moje ty dzieciątko!
 — Jaguś, Marysia cię woła! — zagadnął w sutej kierezji Walek.
 Skinęła Wackowi głową i pobiegła. Walek poszedł za nią. W izbie weselnicy i muzyka, obsługiwani