Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/093

 — Kochałem anioła — odpowiedział cicho.
 — Długo?
 — Coś blisko pół roku.
 — Bój się Boga, mów, zaczyna być ciekawe.
 — Myślałem wtedy, że zdechnę! Byłem wypakowany czułościami, mdłą limonjadą, delikatnemi wymówkami, a opity anieiskością, jak w upał pies wodą. Język wywalałem, żeby ze mnie anielskość trochą wyparowała.
 — Co za jędrne porównanie. Skądżeś je wziął?...
 — Od ludzi i natury!... Kochać lud, a patrzeć w twe z naturze i czytać z jej oczu tajemnice, to nasze zadanie...
 — Genjalnie!... Co się stało z aniołem?...
 — Drapnąłem, a anioł poszedł w posiadanie askultanta sądowego, i podobno, mu z askultantem dobrze jest. Anioł, rozkochany w sprawiedliwości sądowniczej — co?... to pyszne! My, artyści, znamy się na aniołach!...
 — Ile masz lat?...
 — Dwadzieścia cztery już dawno przeszedłem.
 — I dopiero kończysz trzeci kurs?..
 — Bieda wypędzała mnie dwa razy ze szkoły. Trzeba było kuć guwernerką, wykuć parę krajcarów i wracać. Krajcary poszły, ja znów musiałem iść na guwernerkę, po galicyjsku — kondycję.
 — A więc to praktyka życiowa zrobiła z ciebie filozofa?
 — I książki. Na kondycji dużo czasu i nudy...
 — Mówisz, że anioły i mieszczki...
 — Schodzą się często, a wtedy robi się z tego połączenia coś bajecznego.
 — Niech żyją kobiety!... Lecz gdzie ich szukać?...
 — Po świecie!... U ludu dużo jest szczerości i prostoty. Czasem między modelkami mężna znaleźć perłę kobiecości, czasem w dworku szlacheckim. Ale