Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/108

 — Blaga!
 — Jużeś ją zbałamucił, kocha cię.
 — To więc cóż?
 — Ożenisz się?
 — Nie pomyślałem dotąd o tem.
 — Naprawdę?
 — Przysięgam ci. Rozmaite mi kombinacje przy chodziły do głowy, lecz nie ta.
 — Zaczyna być bardzo zabawne, gdyż cała wieś mówi o weselu Jagusi z tobą.
 — Skąd wiesz?
 — Nie ulega wątpliwości...
 — Ależ, mój drogi, jestem biedny, nie stać mnie na kupno choćby jednego morga. Trzeba mieć własną chatę, jakąś budę na pracownię, gospodarstwo, krowę. Ja wprawdzie mam — ale długi.
 — A więc się żenisz, mówiąc o gospodarstwie, własnej chacie i budzie na pracownię.
 — A jeżelibym się i ożenił — cóż ty na to?
 — Nic, mój drogi, lubię lud, lecz wtedy patrzę na niego z okien mego mieszkania, a mieszkam na rynku. Kocham lud na waszych obrazach, a przyznam ci się, że perfumy znoszę, ale tylko od Atkinsona; muzykę, ale szopenowską; taniec — na scenie, śpiew — na koncercie lub operze. Lubię kobiety na balu z utoczonemi białemi ramionami, szeleszczące jedwabiem.
 — Nie odczuwasz natury?
 — Przepadam za dobrym pejzażem, a najwięcej ze Stanisławowskiego.
 — Któż ty jesteś, człowieku bez natury, kto ty jesteś?
 — Ucywilizowanym. Może mnie cywilizacja przeperfumowała, nie przeczę, lecz przepadam za subtelnością cywilizacji...
 — A zatem?