Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/122

pulsa biją, oddech gorący, a w sercu jakoś lekko, swobodnie. A tyś chciał, abym spadł na ziemię i uciekł po niej do Monachjum, do Bawarek o wielkich stopach i szerokich sercach.
 Edzio się patrzył na niego, jak na szczęśliwe dziecko.
 — Ja już nic nie chcę od ciebie — powiedział. — Cóż ja mogę chcieć? Ty nie masz wyobrażenia o życiu.
 — Bój się Boga, nie chcę waszego wyobrażenia o życiu i gardzę waszą walką. Co po niej, jeśli mi jest tak dobrze.
 — I nie chcesz skosztować zakazanego owocu?
 — Ani mi w myśli, nie chcę. Dobrze mi bez świadomości.
 — Leciałeś po świadomość pleneru do Paryża.
 — Rwałem się do słońca i w nagrodę Bóg zesłał mi te odrobinę rozkoszy. Plener, to słońce, światło, wiosna, Jaguś i ja!...
 Księżna, otoczona młodzieżą, wyszła w stronę Bronowic, naprzeciw powracających. Ciekawa była Jagusi, liczyła dużo na sprawozdanie Edzia. Konie stanęły, młodzież zniosła Wacka, Edzio znalazł się przy księżnej.
 — Mów pan o swych osobistych wrażeniach — prosiła, wysuwając się naprzód z Edziem.
 — Wszystko, jak w bajce.
 — Tak czarowne?...
 — Nie to, lecz działającym osobom zdaje się, że są ludźmi bajki. Wacek wierzy, że jest Kirkorem, a matka Jagusi, że Kirkor po jedną z córek zajechał. Nazywa go, jak wdowa w „Balladynie“, „królewiczem“...
 — A Grabców widziałeś?
 — Pełna wieś!... Zlecieli się oglądać konie i powóz księżnej.
 — Jagusia ładna?...