Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/142

 — Że... że... przed kopaniem ziemniaków będziesz mój! — i uciekła.
 — Dziewczyno — wołał za nią — a stójże!
 Nie obejrzała się.
 Poszedł sam, wybiegł naprzeciw niego Antek.
 — Bosko się bawimy — mówił, zdyszany. — Lud krakowski w zabawie do kochania! Jesteśmy wszyscy, prócz Dyzmy. Ten, wystrojony w cylindrze, śmieje się, jak pies do kija, do bladej, anemicznej kołtunki.
 — Pewno córka majstra murarskiego. Pachnie mu łaskawy chleb.
 — W postaci kamieniczki dwupiętrowej na Dajworze albo na Powiślu Zwierzynieckiem. A tak wykrzykiwał za ludem! Wacek, ty ludu nie zdradzisz?
 — Nie zdradzam nikogo!
 — I ożenisz się z dziewczyną?
 — Na kopanie ziemniaków.
 — Świetnie! Zaimponujesz całemu światu! Co za rumor zrobi się w mieście, w szkole, w Monachjum. Co za szyk, co za bajeczny kolor!
 — W jakiem oświetleniu? — spytał Wacek.
 — Böcklinowskiem!
 — Trzeba naprzód, żeby mój obraz w Berlinie zrobił wielki rumor, żeby poszedł i żeby była za niego mamona na wesele.
 — Zrobi samą oryginalnością i tym wściekłym pędem. Wiesz, dziewczę cię kocha nazabój, a jaka ładna!!...
 — Nie tyle ładna, ile w kolorze — odparł Wacek poważnie.
 Zagrała bronowicka muzyka własna — harmonijka, flecik i skrzypki — dziewczę przybiegło do nich.
 — Jaguś, ze mną! — zawołał Antek.
 — Czy ino mój panicz pozwolą? — spytała, robiąc skromną minkę.