Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/143

 — Dobrze, dobrze, tańczcie razem! Jaguś, facet ten — dobry chłopak, szczery twój przyjaciel.
 — Przecie to malarz, a nie żaden facet — odrzekła, stając w obronie Antka.
 — Dalej, ostro! Antek, pokaż, co umiesz.
 Marysia przypadła do Wacka, prowadząc go do małego ogniska.
 — Bez ogniska niema obozowiska — rzekła wesoło.
 — Siadaj, syneczku, tutaj i nożynę sobie wyciągnij — mówiła matka. Mamy i herbatkę i gotowane jajka i piwko w dzbanie, bo jakże się nie poweselić w takie wielgie święto i na Bielanach?!...
 Obsiedli Wacka, ojciec, matka, ujkowie, Maryś gospodarowała przy ognisku, obstawionem garnkami, a młodzież na boisku hulała.
 Pogwara szła, muzyka radowała serca. Najwięcej świdrował serce flecik. Wacek pił mocno ocukrzoną herbatą z arakiem i rozprawiał. Okrutnie lubiał mówić z ludem i umiał mówić, słuchali go ujkowie z pewną rozkoszą, a Tomasz z dumą. Radby zawołać: „Ludzie, patrzcie ino, jakiego mam zięcia!“
 Po trzeciej szklance skraśniały twarze, a oczy błyszczały wesoło. Ujkowie się pochylili, starszy, używający na wielkim szacunku, szepnął do Wacka:
 — Zezwalamy!
 Pocałowali go w twarz najprzód pierwszy, potem drugi ujek. Tak się odbyła ceremonja zezwoleństwa w rodzinie.
 Przed wieczorem przesunął się ojciec i rzekł:
 — Wszystko to dobrze, ale jakże będzie z waszym dziedzicem? Pono okrutnie szlachcic puszysty.
 — Niedługo wyjedzie na wieś, a wtedy!...
 — A jak wróci?
 — Będzie po wszystkiemu.