Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/149

się gromadziły pod czaszką, a wstyd i bojaźń trzymały je na uwięzi.
 Wacek się oddawał tym rozkosznym wybuchom wiośnianej miłości. Zapomniał o kolorze dziewczęcia, powtarzając w duchu jeden wyraz: — Bajeczna!.. bajeczna!..
 — Zapomniałam ci na amen, gdzie podzieję tyle pieniędzy, jak je schować. A ratujże mnie, mój Wacusiu...
 Wacek obwinął w różową bibułkę pieniądze, odsunął haftowaną koszulkę na gorsie, białe ciałko błysnęło, dziewczę, zarumienione, zasłoniło je ręką — paczkę wsunął za gorset.
 — Niedługo będzie więcej pieniędzy — powiedział.
 — Więcej?...
 — Dużo więcej.
 — Będzie i krowa?...
 — Musi być krowa, może dwie.
 — Na wiosnę, na zieloną paszę bydło bardzo drogie — rzekła Jagusia.
 — Stówka wystarczy za jedną?!...
 — Wacuś ty stówkami rzucasz, jak ulęgałkami...
 — Abom to nie królewicz?...
 — Prawda, tyś królewicz, ja biedna dziewczyna, dla której stówka wielgie bogactwo, że go i zliczyć nie może. A czekajże mnie jutro na rogatce, trza nam iść razem przecie na pacierze. Przez drogę będziemy sobie przepowiadać, bo z zalęknięcia łatwo wszystko zabaczyć i gotów ksiądz ślubu nie dać.
 — I cóż będzie?
 — La mnie śmierć, a ty se potem pojmiesz inną, może księżniczkę!...
 Wacek porwał ją w objęcia.
 — Nie pojmę żadnej, tylko moją jedyną, ukochaną, moją wiosnę życia, moją poezję i świetlane barwy moich marzeń...