Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/153

 — Na Podgórzu kupiona, niechże się nazywa Podgórska.
 — Jak jaka szlachcianka?
 — Pono ze szlacheckiego dworu pochodzi.
 — Jaś, tyś głupi ze swoją Podgórską, ludzieby mnie wyśmiali.
 Krowa stanęła i spojrzała na Jagusię, dziewczę zobaczyło biały płatek na środku jej łba.
 — Łysula! — zawołała.
 Krowa zwróciła się ku niej.
 — Łysula — powtórzyła uszczęśliwiona Jaguś i dalejże ją głaskać i pieścić. — Moje kochane krowisko, moje...
 — Chodź, chodź, bo nie zajdziemy na odwieczerz.
 — A to się ona prawdziwie nazywa Łysula...
 Dobili do zwierzynieckiego mostu, przeszli po nim na błonia. Krowa rzuciła się do trawy, dziewczę, ocierając fartuchem twarz, odpoczywało.
 — Chcesz wrócić do Wacka — rzekł Jaś — to wracaj. Popasę krowę i prosto przez błonia i Wolę Justowską pognam do Bronowic.
 Dziewczę zerwało się, chciało biec, lecz spojrzawszy na Łysulę, zostało.
 — Nie miałabym chwilki spokoju, myśląc, czy się czasem nie urwała i Panie Boże broń... Wolę już ostać i pilnować jej.
 — Wiem ci ja dlaczego — rzekł Jaś. — Chcesz, żeby cie widziały całe Bronowice, jak będziesz środkiem wsi pędziła najpiękniejszą we wsi własną krową.
 — Mój Jasiu — odparła Jaguś, robiąc smutną minkę — krowina ta, to całe moje bogactwo. Mój królewicz nie ma ani pola, ani skrawka łąki. Tyle jego, co namaluje, a ludzie kupią. Ojciec-dziedzic, nie chce słyszeć o naszem pobraniu, jedna Łysula bądzie nas mlekiem ratować, a ty chcesz, żebym od niej odbieżała?!...