Strona:PL Shakespeare - Kupiec wenecki tłum. Paszkowski.djvu/26

 Gobbo. Oto mój syn, panie, biedny chłopiec.
 Lancelot. Nie biedny chłopiec, panie, ale bogatego żyda służący, któryby pragnął — jak to mój ojciec zaprezentuje.
 Gobbo. On ma, panie, wiele deklinacyi, że tak powiem, do służby.
 Lancelot. W istocie: krótko mówiąc, służę u żyda i mam pragnienie — jak to mój ojciec zaprezentuje.
 Gobbo. Jego pan i on — z przeproszeniem waszej wielmożności — są z sobą tak właśnie jak pies z kotem.
 Lancelot. Słowem, rzecz się ma tak, że ten żyd, u którego służę, przez złe obchodzenie się ze mną, przyprowadził mnie — jak to ojciec mój, który skutkiem wieku jest już stary, niniejszym zaprodukuje.
 Gobbo. Mam tu pasztecik z gołębi, którybym rad zaofiarować waszej wielmożności i prosić...
 Lancelot. Mówiąc jak najkróciej, prośba ta jest względem mnie impertynencką, jak się wasza wielmożność o tem dowie od tego poczciwego starca, który chociaż stary, jak powiedziałem, biedny jest, i jest moim ojcem.
 Bassanio. Niech jeden za dwóch mówi. Czego chcecie?
 Lancelot. Wejść w służbę do was, panie.
 Gobbo. To jest prawdziwy dekret naszej prośby.
 Bassanio. Znam cię i prośbie twej uczynię zadość.
To co mi Szajlok dziś mówił, wypada
Na twoją korzyść; jest-li to korzyścią,
U bogatego żyda rzucać służbę,
By zostać sługą biednego szlachcica?
 Lancelot. Stare przysłowie dobrze się stosuje do was, panie, i do Szajloka: »Lepsza cnota w kapocie, niż niecnota w złocie».«
 Bassanio. Masz słuszność. Idźże się pożegnać teraz
Ze swoim panem, a potem do mego
Zgłoś się mieszkania. Do towarzyszących mu. Dajcie mu strojniejsze
Oporządzenie niż innym: słyszycie?