poeci, esteci, mówcy i nauczyciele gimnazjalni wykładali filologię klasyczną w uniwersytecie lwowskim, a zaczyna się era naukowców w dzisiejszym znaczeniu tego słowa, jakkolwiek nie wszyscy z nich zajmowali się jedynie łaciną i greką.
Listę, złożoną z pięciu nazwisk, rozpoczyna Karloman Tangl, stojący jeszcze dość wyraźnie na pograniczu dwóch epok: z natury poeta i romantyk, pisał wiersze i wiele rozpraw z zakresu historii swej ojczyzny — ale był też dobrym znawcą filologii klasycznej. Tangl pochodził z górzystej Karyntii[1] i był doktorem praw; we Lwowie przebywał na katedrze[2] przez lat 20 (od r. 1832 do r. 1851), uzyskał tu doktorat filozofii (r. 1836) i był rektorem w krytycznym roku 1848. Działalność pisarska Tangla była bardzo wielka: poza kilkoma poetyckimi utworami wszystkie jego rzeczy należą do historii. Ale w rękopisach zostawił jedynie prawie rozprawy treści filologicznej : przełożył na język niemiecki utwór Muzajosa o Hero i Leandrze, trzy pierwsze pieśni Dionyzjaków Nonnosa, zajmował się technicznym słownictwem Herona z Aleksandrii, miał zamiar wydać chrestomatię z greckich poetów, jako podręcznik dla studentów, ale cenzura tak mu rękopis pokreśliła, że zaniechał tego wydawnictwa; objaśnił pismo Cycerona O powinnościach (ks. I) i poematy Horacego, dał krótki zarys historii literatury greckiej i rzymskiej[3], pisał o studium języków klasycznych i o hermeneutyce, oraz o rzymskim kalendarzu. Widać stąd, że krąg zainteresowań Tangla był wcale rozległy i na owe czasy bardzo pożyteczny.
Po Tanglu objął katedrę Bernard Jülg i był profesorem nadzwyczajnym przez przeciąg dwu[4] lat (1851—52). Jülg[5] studiował w Heidelbergu i Berlinie i był uczniem Weila, Böcka, Zumpta, Boppa i innych. Zajmował się raczej językoznawstwem i językiem mongolskim; wydał między innymi: Initia linguae Calmuccicae (1847); Die Märchen der Siddhikiir; Sprachkenntnis, Sprachwissenschaft, Philologie. Resultate der Sprachvergleichung; Die polnische Wappenlegende Paprzyca und die ähnlichen germa-
- ↑ Ur. w r. 1799, umarł w Gracu w r. 1806. Kształcił się głównie w Gracu, Insbruku i w Padwie.
- ↑ Następnie otrzymał katedrę filologii klasycznej w Gracu.
- ↑ Dla hr. Włodzimierza Dzieduszyckiego, którego uczył prywatnie kilka lat.
- ↑ Po czym poszedł do Krakowa, a później (r. 1863) do Insbruka.
- ↑ Ur. w r. 1825 w Ringelbach w Baden.
