Jeśli idzie o ocenę pracy naukowej wymienionych wyżej profesorów lwowskich filologii klasycznej — trzeba ich podzielić na trzy grupy z zachowaniem porządku chronologicznego: do pierwszej zaliczymy tych, którzy właściwie wykładali estetykę i do których raczej miano literata (Schöngeist) przystało — w drugiej pomieścimy profesorów nie naukowców, lecz raczej nauczycieli gimnazjalnych — w trzeciej obejmiemy ludzi nauki, profesorów średniej i pełnej wartości.
Pierwszym profesorem estetyki i filologii klasycznej — o ile o niej wolno wtedy mówić — na Józefińskim uniwersytecie był Wacław Hann, pochodzący z Gracu (ur. 30. IV. 1763 r.), gdzie uzyskał doktorat filozofii, właściwie raczej poeta i estetyk aniżeli filolog. Był to niewątpliwie człowiek zdolny, z łatwością przyswajał sobie obce języki,, odznaczał się niezwykłą pamięcią i z łatwością naśladował poetów. Już w 21-ym roku życia został lektorem filologii i estetyki na uniwersytecie lwowskim (w 1784 r.), w cztery lata później był już profesorem zwyczajnym, potem dziekanem (1792) i rektorem (1793). Ciężka choroba przerwała dalszą jego karierę; były rektor zaczął podupadać finansowo i moralnie; udzielał lekcji prywatnych, był rewizorem książek dla Galicji — ale już się nie podźwignął i do dawnego stanu nie powrócił[1]. Hann pisał bardzo wiele, ale nie z zakresu filologii klasycznej: mając lat 17, wydał już dwa tomy wierszy i poemat Xenokrat w 7 księgach. Sentymentalizm i zmysłowy liryzm są charakterystyczną cechą jego poezji uczonej i przeładowanej cytatami z literatury starożytnej i nowożytnej. Hann był wybitnym mówcą, a dzięki olbrzymiej pamięci z łatwością karmił swych słuchaczy cudzymi myślami. Z zakresu filologii klasycznej wydał on chrestomatię dla studentów pt. „Selecta litterarum classicarum exemplaria philologiae auditoribus usui“ (Lwów 1789).
Drugim takim profesorem, któremu miano Schöngeist przystało, był następca Hanna na katedrze — po kilkuletniej przerwie, kiedy to z braku profesora zastępcami opędzano wykłady — Ignacy Pollak (ur. 2. VII. 1785 r.), pochodzący z Pragi, profesor gimnazjalny w Neuhaus w Czechach, który w r. 1814 otrzymał katedrę lwowską. Świetny mówca, władający doskonale
- ↑ W r. 1805 (gdy Austria otrzymała zachodnią Galicję) poszedł do Krakowa na profesora; po pięciu latach wrócił do Lwowa, ale już katedry nie otrzymał. Ostatnie lata życia spędził w nędzy, wspierany przez kolegów; umarł we Lwowie w r. 1816
