klasyczną łaciną, oddawał się ze szczególnym zamiłowaniem studiom retoryki teoretycznej a zwłaszcza praktycznej; nic też dziwnego, że podczas każdej uroczystości występował jako „orator“ oficjalny. Prócz wielu mów okolicznościowych wydał Pollak książeczkę dla studentów (praktyczny podręcznik metodyczny z zakresu retoryki i poetyki) pt. „Anleitung zur Methode der Redekunst zur zweckmässigen Erleichterung des Humanitätsstudiums“ (Wiedeń 1825). Pollak wykładał 12 niemal lat (do końca życia) w uniwersytecie lwowskim[1].
Po odejściu prof. Hanna do Krakowa — już nie w uniwersytecie, ale w liceum — jak również po śmierci prof. Pollaka funkcje profesorów pełnili adiunkci i suplenci, o których przeważnie bardzo mało wiemy: tak niejaki Dąsie wic z był suplentem języka greckiego w liceum, polak-patriota, który wszedł w kontakt z centralnym rządem tymczasowym, kiedy to generał Rożniecki z wojskiem polskim zajął Lwów; wykładał on grekę do r. 1810. Potem przez cztery lata Rusin ks. Jan Ławrowski, doktor filozofii i teologii[2], profesor teologii[3], był suplentem języka greckiego na wydziale filozoficznym[4]; i jako ksiądz i jako profesor zażywał dobrej sławy. Po śmierci prof. Pollaka filologię wykładał nauczyciel wyższych klas gimn. (humaniora) Maciej Zhóp (przez jeden rok, 1828), a potem przez jeden rok Józef Hofman — obaj jako suplenci.
Jak dopiero co wymienieni, tak i trzeci z rzędu profesor filologii, niejaki Michał Canaval, niczym nie zaznaczyli się w nauce. Canaval pochodził prawdopodobnie z Czech, był w Przemyślu nauczycielem filozofii, mówił kilkoma językami i ogłaszał drobne rzeczy w ówczesnych czasopismach (głównie w Mnemosyne) oraz mowy, jak np. „Rede beim Beginn der öffentlichen Vorlesungen“ (Lwów 1829). Niedługo, bo tylko dwa lata bawił
Canaval we Lwowie, po czym przeniósł się na katedrę do Ołomuńca (r. 1832).
Z nazwiskiem Ganavala (r. 1832) kończy się okres, w którym
- ↑ Umarł 30. IV. 1835.
- ↑ Ur. w Terce w obwodzie sanockim, umarł w r. 1846.
- ↑ O „Studium Ruthenum“ por. A. Androchowycza Lwiwśkie „Studium Ruthenum“ (Zapysky Tow. Szewczenki. T. 131, r. 1921, str. 123—195; T. 132, str. 185—217; T. 136—7, str. 43—105; T. 146, str. 33—118: T. 150, str. 1—79.
- ↑ Wykładał po łacinie.
