winięte, jak głównie w poezji aleksandryjskiej, bądź jako motywy uboczne dla celów stylistycznych służące, najczęściej dla uwidocznienia kontrastu, dla przeciwstawienia cnót wiejskich wadom i przywarom wielkiego miasta, głównie w elegii, pieśni i satyrze rzymskiej.
W końcu podkreślić należy, że wzdłuż całej starożytności utrzymuje się teza, która jest zawsze aktualną, że chłopi to najlepsi żołnierze[1].
Najpiękniejszą pochwałę życia wiejskiego zamieścił Wergili w Georgikach (ks. II w. 458—540): O fortunatos nimium, sua si bona norint, agricolas...; Horacy w epodzie II: Beatus ille... i Tibullus w elegii I 1: Divitias alius fulvo sibi congerat auro... Są to słowa ludzi, tęskniących do wsi, ale do willi i mieszkających w mieście — prawdę wsi i ciężkiej pracy chłopa przedstawił najwyraziściej Hezjod, w którego ślady wstąpili dopiero literaci najświeższej doby.
Auctor, qui eam quaestionem per Graecarum et Latinarum litterarum cursum accuratissime illustrare animum induxit, hac dissertatiuncula libros, qui hic spectant, breviter percenset, agricolarum pastorumque condicionem vitae paucis verbis describit triaque munera (quae ad argumentum, artem rhetoricam, genus dicendi pertinent), quibus ,loci (motywy, motivs) rustici‘ in litteris funguntur, gravissimis exemplis fulcit atque adumbrat.
- ↑ Por. Arystoteles (Oec, I. 2, 3, Ksenofont (Oec. IV. 3, 10), Katon Starszy (De agri cultura praef. 4), Pliniusz (Natur. hist. 18, 26), Kolumella (I. praef. 17, Maximus Tyrius (24, 6 e, f), Seneka (epist. 51, 10).
