kowej piórem[1], nie ustaje w raz wytkniętej sobie działalności naukowej i pracuje głównie nad przekładami tragedii greckiej i nad ulepszeniem swoich słowników.
Jeśliby ktoś chciał ograniczyć twierdzenie autora sprawozdania w Fontes... (VI Szkoła Główna Warszawska, T. I itd.[2], że „Węclewski był swego czasu niezaprzeczenie najgłębszym i najwszechstronniejszym znawcą świata starożytnego w Polsce” — wypadnie mu się pod nie podpisać, gdy obejmie wzrokiem, poza poprzednimi, czwarty, ostatni etap w jego życiu, najświetniejszą fazę jego kariery — z uwzględnieniem (później) pełnej linii historii filologii klasycznej na ziemiach Rzeczypospolitej. Węclewski wykładał we Lwowie przez lat piętnaście (1873—1887) i z tego okresu pochodzą największe jego prace. Przez dwa i pół roku kolegował na katedrze z Niemcem Janem Wróblem, przez rok (1875/6) pełnił funkcje drugiego profesora (po odejściu Wróbla do Czerniowiec), a przez jedenaście lat miał obok siebie drugiego Wielkopolanina, młodego Ludwika Ćwiklińskiego (od r. 1876/7). Z początku wykładał Węclewski literaturę grecką, po przyjściu zaś Ćwiklińskiego objął wykłady wyłącznie z zakresu łaciny: w półroczu zimowym 1873 r. ma prelekcje o starożytnościach greckich (środa, piątek i sobota od 9—10), o mowach Demostenesa przeciw Filipowi (wtorek od 9—10 i czwartek od 10—1), a w seminarium objaśnia Antygonę Sofoklesa, głównie partje chórowe (poniedziałek i wtorek od 9—10); w następnych latach wykłada historię literatury greckiej, omawia Iliady ks. XVIII, w seminarium interpretuje Filokteta Sofoklesa (r. a. 1873/4); wykłada składnię i historię języka greckiego, omawia mowę Demostenesa przeciw Mejdiasowi i objaśnia (w semin.) Meneksenosa Platona (r. a. 1874/5); dalej wykłada encyklopedię i metodologię filologii klasycznej, historię literatury rzymskiej i życie prywatne starożytnych Greków, w seminarium zaś interpretuje Elektrę Sofoklesa (głównie chóry) i mowę Cycerona w obronie poety Archiasza; równocześnie ocenia rozprawy pisemne słuchaczy[3] (r. a. 1875/6). W okresie jedenastoletnim[4], gdy obok niego zasiada na katedrze
