trzeba się jednak wystrzegać, aby tylko w upiększaniu oryginałów widzieć ideał przekładu[1].
Węclewski był też pierwszym[2], który zaczął metodycznie badać polskich poetów humanistów, zwłaszcza Klemensa Janickiego (1864) i Andrzeja Krzyckiego (1874). Są to pierwsze naukowe monografie, które ułatwiły w znacznym stopniu pracę jego następcom Ćwiklińskiemu i Morawskiemu. Dodać dla ścisłości wypada, że w podaniu, które Uniwersytet Lwowski wysłał w 1883 r. do Ministerstwa wiedeńskiego w sprawie podwyżki pensji dla Węclewskiego, zaznaczono wyraźnie, iż uczony ten opracował utwory Janickiego dla Corpus poetarum Polono-Latinorum, wydawanego przez Akademię Umiejętności — i że rękopis jest gotowy do druku[3]. W każdym razie Ćwikliński w swym wydaniu Janickiego wspomina tylko mimochodem o Węclewskim, a przecież monografia jego jest podstawową.
Nieprzeciętną akribię filologiczną okazał Węclewski w świetnym wydaniu Pamiętników Paska (r. 1877), które przedrukował Zygmunt Celichowski (w Poznaniu 1926 r.) i w łacińskiej kronice książąt polskich (1877).
Z prac popularno-naukowych, których zasiąg był bardzo szeroki, a obejmował głównie zagadnienia literackie, teatr grecki i objawy codziennego życia starożytnych, wyróżniają się dwie większe rzeczy: Historia literatury greckiej (r. 1867) i monografia o Grodku (r. 1876). Krótki podręcznik literatury, przeznaczony dla studentów, jest najlepszą książką z tego zakresu od czasów Grodka[4] aż po literaturę Sinki[5]. Węclewski opiera się na Grodku, Bernhardy’m, Otfrydzie Mullerze i innych współczesnych uczonych niemieckich, a wśród bibliografii wyszczególnia prace i przekłady polskie. Obszerna monografia o Grodku na tle epoki
- ↑ O warunkach dobrego przekładu pisali Jan Czubek (O tłumaczeniu. Kilka uwag i myśli, Kraków 1884, Program Gimn. św. Anny) i Mieczysław Popławski (O przekładaniu i przekładach, Lwów, Kwartalnik Klasyczny r. 1927, str. 207—216).
- ↑ Przed nim próbowali swych sił Józef Przyborowski i Antoni Mieczyński.
- ↑ Por. Akty personalne Z. W. Nr 425.
- ↑ Historiae Graecorum litterariae elementa, Wilno 1811 (2 wydanie: Initia hist. Graec. litter., 1821).
- ↑ Ani Siemieński i Lewestam, ani Szujski i Mułkowski nie mogą tu wchodzić w rachubę; co do tytułów ich książek por. Tadeusz Sinko, Literatura grecka, Kraków 1931, t. I cz. 1, str. 3 n.
