miejscu kandydaturę Zygmunta Węclewskiego, byłego profesora Szkoły Głównej w Warszawie. Komisja (jak wynika z aktów personalnych Archiwum U. J. K. L. 425) wyraźnie stwierdza, że jedynie Węclewskiego uznaje godnym tego stanowiska i uzasadnia dokładnie swą opinię; przy końcu nadmienia, że z powodu wymaganego przez Ministerstwo terna stawia na drugim miejscu Dr Zygmunta Samolewicza, wychowanka uniwersytetu lwowskiego, liczącego wówczas 29 lat, autora dwóch podręczników szkolnych przełożonych z niemieckiego: szkolnej składni greckiej opracowanej według książki Curtiusa i ćwiczeń greckich na kl. III i IV gimn. według książki Schenkla (Lwów 1864 i 1868); na trzecim zaś miejscu wymienia Dr Teofila Krasnosielskiego, mającego lat 30, który studiował w Wrocławiu i Berlinie i był autorem dysertacji pt. „De duce in Prussia creato“ (Berlin 1867), lecz zajmował się raczej językoznawstwem i literaturą indyjską (wydał: Próby literatury indyjskiej w 1868 r. w Bibl. Warsz.). Komisja całkiem słusznie podkreśliła wyraźnie, że tylko z konieczności podaje te dwa nazwiska — bo przecież nawet na ówczesne czasy nie można uznać wymienionych kwalifikacji za wystarczające. Sprawa przeleżała się rok w Ministerstwie i w listopadzie 1872 r. otrzymał Węclewski nominację na profesora zwyczajnego[1].
Zygmunt Węclewski jest pierwszym filologiem-Polakiem na katedrze lwowskiej, bo trudno oddać ten zaszczyt niejakiemu, mało znanemu Dasiewiczowi, suplentowi języka greckiego do r. 1810, po odejściu prof. Hanna do Krakowa[2] — a Uniwersytet Jana Kazimierza otrzymuje w nim wielkiego podówczas uczonego i pedagoga oraz najbardziej zasłużonego filologa w tym okresie dziejów filologii klasycznej w Polsce, który otwiera Gotfryd Ernest Groddeck a zamyka Kazimierz Morawski i jemu współcześni.
Wielkopolanin Węclewski, doktor uniwersytetu haleńskiego, przybył do Lwowa w pięćdziesiątym roku życia, mając za sobą czternastoletnią służbę w gimnazjum poznańskim, oraz siedmioletnią pracę w Szkole Głównej w Warszawie — jako powszechnie
- ↑ Por. Gazeta Lwowska z 2. I. 1873 r. „Jego c. i k. Apostolska Mość raczył najwyższym postanowieniem z 27. XI. z. r. zezwolić najłaskawiej, ażeby były profesor Uniwersytetu w Warszawie Dr Zygmunt Węclewski powołany został do Uniwersytetu we Lwowie jako zwyczajny profesor klasycznej filologii“.
- ↑ Por. wym. artykuł, str. 67.
