skiej. Poeta otrzymal za nią w nagrodę milion sesterców. Na tej też tragedyi głównie polega literacka sława Variusza. Dalej reprezentuje tragedyę tej doby Owidyusz, którego tragedya p. t. „Medea“, wysoko ceniona w starożytności, zaginęła. O niej właśnie obszerniej pomówimy w dalszym ciągu naszej rozprawki. Prócz wymienionych dwóch najznakomitszych przedstawicieli tragedyi w dobie Augusta, zasługują nadto na wzmiankę:
Puppius, który według scholiasty Horacego: Akrona, pisał tragedye do łez wzruszające.
Owidyusz w listach „Ex Ponto“ wspomina nadto o poecie dramatycznym, niejakim Turaniuszu, nadto o Grakchu, który napisał tragedye: „Thyestes“, „Atalanta“ i „Peliades“.
Oto byłby w krótkich słowach cały obraz rozwoju dramatu za czasów Augusta – obraz, z którego widać, że tragedya tej epoki nietylko przeważała, ale i przewyższała swą doskonałością ówczesną komedye[1].
Z kolei uważam za stosowne, byśmy się naprzód zaznajomili w ogólnym zarysie z treścią mitu o Medei. Obraz tego mitu przedstawimy na podstawie dziela Dra Ottona Gruppego p. t. „Griechische Mythologie und Religionsgeschichte“. München 1897 (Handb. der class. Alterthumswiss. herausg. v. Iwan Müller. V. B. II. Abt.).
Przedtem jednak musimy dać krótki historyczny pogląd na rolę, jaką odegrał ten mit w literaturze greckiej i rzymskiej. Mit o Medei jest integralną częścią wielkiego mitu o Argonautach. Mit o Medei był częstym przedmiotem utworów poetów greckich i rzymskich, jużto jako samodzielny dla siebie mit, już też jako część mitu o Argonautach. Wiemy już, że mit o Medei obral sobie za przedmiot jednej ze swych tragedyi Eurypides. Tenże poeta traktował ten mit epizodycznie także w swej tragedyi p. t. „Aegeus“. Tenże mit odegrał wa-
- ↑ Por. Schantz. R. Lit. II. Band I. Teil.
