Dichter hier den Gedankenkreis seiner Tragoedie wieder verwertet hat“.
Słowa Ribbecka[1] w braku tekstu przytaczam w przekładzie polskim: „Zatarg Medei z Jazonem dostarczył Owidyuszowi materyalu do dwunastej heroidy. Nie ma nic prawdopodobniejszego, jak, że nietylko charakterystyka bohaterki, lecz także istotne myśli i motywy, które wówczas miał w głowie, były wspólne i owej heroidzie i późniejszej tragedyi. Nigdy nie stronił poeta od tego, by powtarzać samego siebie“. Ostatnie słowa Ribbecka potwierdza wyraźnie Fryderyk Leo i popiera je nadto przykładami. Pisze on tak: „Nemo nescit Ovidium non singulos tantum versus, sed totos locos uno in alterum carmen interdum ita transtulisse, ut eandem rem similibus verbis iterum narraret: elegiacos versus heroicis mutans vel invicem[2]. Ergo probabile est Ovidium in conscribenda hac[3] epistula suam ipsius de Medea tragoediam expressisse“.
Ja, rozczytawszy się dokładnie w tym liście, porównawszy treść i układ jego z tragedyami Eurypidesa i Seneki pod tytułem „Medea“, nadto mając na uwadze inne jeszcze względy, które niżej wyłuszczę, nie waham się nazwać listu tego pierwszorzędnem źródłem naszych wiadomości o zaginionej tragedyi. Udowodnienie tego twierdzenia jest najważniejszem zadaniem niniejszej rozprawy.
Dlaczego list ten jest dla nas tak ważnem źródłem? Odpowiedź na to pytanie znajdziemy, gdy zważymy, że: a) Zarówno Heroidy jak i „Medea“ należą do pierwszego okresu twórczości poetyckiej Owidyusza. Ta okoliczność każe nam przypuszczać, że tragedyę Owidyusza cechował młodzieńczy zapał i świeżość, że akcya jej była żywa; jeżeli nadto zawierała ona aluzye do ówczesnych stosunków, które publiczność rzymska bardzo lubiła — to zrozumiemy, dlaczego zyskała sobie ona tak wielką wziętość u Rzymian. Można nawet skonstatować, że tragedya „Medea“, I. ks. „Amores“ i Heroïdes były prawie równocześnie, a w każdym razie w niewielkich odstępach czasu pisane.
