stawimy oba początkowe ustępy, zobaczymy między nimi pewne podobieństwo myśli.
Oto oba teksty:
Eurypidesa:
Είθ ώφελ Άργούς μή διαπτάσθαι σκάφος
Κόλχων ές αίαν κυανέας Συμπλήγαδας....
Owidyusza[1]:
Ei mihi! Cur umquam iuvenalibus acta lacertis
Phrixeam petiit Pelias arbor ovem?
Bliższe porównanie listu Owidyusza z tragedyą Eurypidesa wykazałoby zapewne jeszcze więcej wspólności. Nam dotąd wymienione względy każą uważać XII. heroidę za pierwszorzędnej doniosłości podstawę do rekonstrukcyi zaginionej tragedyi Owidyusza.
e) Wreszcie dla wykazania wielkiego dla nas znaczenia XII. heroidy, ważną jest ta okoliczność, że tragedya Seneki: „Medea“ wykazuje uderzające w wielu szczegółach podobieństwo do XII. heroidy Owidyusza tak, że naśladownictwo jest tu bardzo widoczne; że zaś wzorem Seneki w jego tragedyi p. t. „Medea“ była – jak to wykażemy dowodnie niżej — Owidyuszowa „Medea" — stąd oczywisty wniosek, że prototypem Owidyuszowej „Medei“ była niewątpliwie XII. heroida.
Czas nagli, by się przypatrzyć bliżej tej XII. heroidzie. Obejmuje ona wierszy 212, a pisana jest – jak wszystkie — dystychem elegijnym. (W niniejszem streszczeniu będziemy też cytowali charakterystyczne ustępy).
Już na samym prawie początku listu robi sobie Medea gorzkie wyrzuty, zawodzi żale i nazywa się nieszczęśliwą z tego powodu, że doczekała tej chwili, kiedy Argonauci wylądowali w Kolchidzie; że upodobała sobie Jazona płowe włosy i urodę jego; raczej wolałaby była, by Parki przecięły były jej nić życia przedtem, nim to nastąpiło.
- ↑ w 7—8.
