Protinus abscissa planxi mea pectora veste,
Tuta nec a digitis ora fuere meis.
Ire animus mediae suadebat in agmina turbae
Sertaque compositis demere rapta comis;
Vix me continui, quin sie laniata capillos
Clamarem: „meus est“ iniceremque manus“.
I biada nad sobą Medea, że ona, która potrafiła poskromić węże i byki rozszalałe, nie potrafiła poskromić jednego mężczyzny.
I odtąd dni płyną jej smutnie, a noce bezsennie. Złorzeczy Jazonowi i drwi z jego nowej małżonki. Wreszcie w żalu niepohamowanym zdobywa się na zapowiedź strasznej zemsty. Ustęp ten cechuje niezwykła siła. Mówi ona:
„Dum ferrum flammaeque aderunt sucusque veneni,
Hostis Medeae nullus inultus erit!
Quo feret ira, sequar! facti fortasse pigebit:
Et piget infido consuluisse viro“.
Następnie poleca dzieci swe opiece Jazona, sądząc, że macocha srożyć się będzie względem nich. Przy tej sposobności wyraża swoj ból i żal za dziećmi. List kończy się złorzeczeniami, przekleństwami i gorzkimi wyrzutami, poczem zamyka go Medea słowami:
„Nescio, quid certe mens mea maius agit“.
3. Wiadomo, że wzorem Seneki w zakresie tragedyi był Eurypides, którego też Seneka bardzo niewolniczo naśladuje. Ponieważ zaś Eurypides był niewątpliwie bezpośrednim wzorem Owidyusza podczas pisania „Medei“, czego dowodzi ta okoliczność, iż Owidyusz podobnie jak Eurypides poszedł za późniejszem podaniem o Medei, a w szczególe o zamordowaniu dzieci poszedł niewatpliwie właśnie za Eurypidesem, przeto i Eurypidesowa „Medea“ jest dla nas ważnem źródłem do badań nad „Medeą“ Owidyusza.
Ważność tę wykażę jednak dopiero w części, w której szczegółowo będziemy porównywali ze sobą „Medeę“: Eurypidesa i Seneki między sobą, a następnie z heroidą XII. Owidyusza. Tam wykaże się, jakie pokrewieństwo zachodzić mogło między Eurypidesową a Owidyuszową „Medeą“. Na razie ograniczę się tu do zbicia twierdzenia Fryderyka Leo, który nie
