Słowa te Medei identyfikuje Quintylian z sentencyą:
„Nocere facile est; prodesse — difficile“.
Owóż w parafrazie Seneki tak wyglądają słowa Medei:
„Nocere aliis potni; tibi an nocere possim, rogas?“
Mnie udało się odnaleść u Seneki parafrazę drugiego z zachowanych fragmentów. Tak więc oba zachowane nam ułamki zostały sparafrazowane w „Medei“ Seneki. Ta okoliczność, że całkiem luźne 2 wiersze, które się nam zachowały wyrwane z tragedyi Owidyuszowej zostały sparafrazowane, dowodzi, jak niewolniczem było naśladowanie Owidyusza przez Senekę. Mam tu na myśli wiersze: 123 i 124 „Medei“, które brzmią tak:
„Incerta vaecors mente vaesana feror
Partes in omnes, unde me ulcisci queam?“
Któż nie dopatrzy się w tych słowach parafrazy słów Owidyusza:
„Feror huc illuc, vae plena deo“?
Ale co więcej? To miejsce u Seneki wyraźnie potwierdza nasze zdanie, które wyraziliśmy wyżej co do tego, jak należy pojmować słowa fragmentu Owidyuszowego i komu należy je przypisywać (mianowicie Medei) a temsamem obalają twierdzenie Ribbecka (który wklada je w usta Glauki). Dodaję w końcu, że Fryderykowi Leo udało się skonstatować, iż Seneka świadomie stara się Owidyusza w „Medei“ nie naśladować tylko, lecz go nawet przewyższyć. Ale to oczywiście nie udało mu się.
Te dowody, które przytoczyliśmy, wystarczą, by wykazać, iż między XII. heroida a temsamem i „Medea“ Owidyusza a tragedyą Seneki istnialo pokrewieństwo i to znaczne. Że Owidyuszowa „Medea“ nierównie doskonalszą była od Medei Seneki — to nie może ulegać najmniejszej wątpliwości. Twierdzić tak możemy: a) na podstawie tego, iż wiemy, o ile samodzielniej korzystał z oryginałów greckich Owidyusz od Seneki, który częstokroć jest tylko ślepym tłumaczem Eurypidesa; b) na podstawie sądów o „Medei“ Owidyusza przekazanych nam ze starożytności. A dodać trzeba, że sądy te —
