Strona:PL Smolka Podstawowe monopole ptolemejskie.pdf/8

Ta strona została przepisana.

o tzw. σταθμοδοσία, która także należy do jego mniej miłych funkcyj. Specjalnie z wierszy: 87–117 naszego aktu przekonywujemy się, ileto potrzeba było ojkonomosowi wiadomości specjalnych, które dziś załatwiają fachowi referenci. A poza tem wszystkiem jest on szefem administracji skarbowej powiatu.
Zdaje się nie ulegać wątpliwości, że akt pochodzi z III w. a. C, Rostowcew przypuszcza, że powstał on za Euergetesa I, do którego należy odnieść kilka innych papirusów z tego kartonażu. Co więcej: zarówno w stylu jak i w treści, me morandum ściśle nawiązuje do tekstów III w. a. C. a specjalnie do tekstów z czasów Ptolemeuszów: II-go i III-go; równocześnie różni się ono od podobnych dokumentów z II w. a. C.
Jasno sformułowane wskazówki ujęte są w formę krótkich zdań bez zabarwienia retorycznego.
Badając dokument bliżej, odnosi się wrażenie, że autor instrukcyj notował je sobie tak, jak mu one przychodziły na myśl wzgl. stawały się aktualnemi, nie troszcząc się następnie ani o ich uporządkowanie ani o literackie opracowanie. Tem się tłumaczy przeskakiwanie z jednego tematu na drugi, sąsiadowanie ze sobą ustępów o treści zupełnie różnej i wracanie to tematu poprzedniego. Prawdziwe mixtum compositum! Niema niestety w całym akcie żadnych wzmianek, odnoszących się do jakiegoś określonego faktu historycznego, są tylko aluzje do niego. Mianowicie wzmianka o tem, że tzw. μάχιοι zbiegli i że wydano specjalne instrukcje w celu ich schwytania a następnie odesłania do Aleksandrji, wskazywałaby na to, że chodzi tu o pewną chwilę przed lub po ważnej wojnie. Jeżeli więc papirus pochodzi rzeczywiście z czasów Euergetesa I, to tym czasem niepokojów byłby czas po wojnie syryjskiej, od której miał Euergetes zostać odwołany przez powstanie w Delcie[1]. Do tegoż czasu mogłyby się odnieść nadzieje nacjonalistów egipskich, że stolica państwa będzie przeniesiona do Memfis[2]. Wszelako i data, bliższa bitwy pod Rafją za Filopatora, mogłaby też wchodzić w rachubę.

W kilku miejscach papirus nasz jest określony jako ύπόμνημα. Jest to termin, stosowany często do dokumentów,

  1. Bouché — Leclercq: Hist. des Lagides I 253.
  2. Struve w Raccolta Lumbroso p. 280.