Strona:PL Sofokles - Antygona.djvu/016

niż sztywniejsza, znużona dzienną pracą lub znudzona dziennym lenistwem publiczność naszych teatrów. Przy drugiej, mniejszej uroczystości Dionizosa, obchodzonej w styczniu, były także przedstawienia, ale nacisk kładziono na komedie, a tragedia występowała ubocznie, tak jak w drugiej połowie piątego wieku wprowadzono także komedie na Dionizja Wielkie, po dniach dla tragedii przeznaczonych.
 Po majaczeniach dziecięcych nowego rodzaju za Pizystrata w szóstym wieku, znajdujemy tragedie w pełnym rozkwicie w następnym. Przed rokiem 476 drugi aktor stanął obok chóru, i to ożywiło już znacznie akcję; w r. 465 przystępuje trzeci do dotychczasowej pary. Do tej liczby, skromnej wobec naszych stosunków, tragedia się ograniczyła, ale z trzema aktorami, którzy rozmaitych ról podejmować się mogli w jednej i tej samej sztuce, nabyła ona jednak pewnej swobody ruchów i urozmaicenia. Dwie najstarsze z zachowanych sztuk Eschyla, Błagalnice i Persowie, robią na nas jeszcze wrażenie oratoriów, w których chór przeważną gra rolę. W roku 458 wystawia on swą potężną Oresteję; jedyna to trylogia, która się nam zachowała ze starożytności. Obok niego występował już od roku 468 Sofokles z tragediami, aby odtąd puszczać się w zawody ze starszym mistrzem, a następnie z młodszymi przez lat długi szereg. Bo w roku 455 zjawia się pierwsza tragedia Eurypidesa na scenie ateńskiej.
 Zaprawdę, zawody między takimi ludźmi i talentami były świetne i obfite w plony bogate. Albowiem o współzawodnictwie w ścisłym tego słowa znaczeniu myśleć i mówić wypada. Zmagania sił i talentów, gonitwa za zwycięstwem i pokonaniem rywala, ta agonistyka czyli walka, która była cechą znamienną greckiego życia i społeczności, dosięgła także teatru.
 Poeci, którzy chcieli przy Dionizjach wystawić