Mówcież więc, chcę słów waszych dowiedzieć się treści, 35
Chcę słuchać, jako dobrze świadoma boleści.
Opowiem ja ci wszystko, jak było, o pani!
I prawdy nie utaję, choć twą duszę zrani.
Co cię mam próżno słowy pochlebnemi zwodzić?
Fałsz wyjdzie na wierzch, z prawdą najlepiej się godzić. 40
Szedłem ja wskazać drogę twojemu mężowi
Na wzgórek, gdzie przez jego bezbożne wyroki
Psy szarpały nieszczęsne Polinika zwłoki.
Oddaliśmy Hekacie cześć i Plutonowi[1],
By ich sobie przejednać; poczem, jak przystało, 45
Umywszy najuczciwiej zabitego ciało,
Złożyliśmy na stosie drew zrąbanych w chwili,
I z rodzinnej je ziemi mogiłą przykryli.
Zatem podchodzim do tej kamiennej ciemnicy.
Gdzie Hades ślubne łoże zgotował dziewicy; 50
A tu jęki wyraźne usłyszał ktoś z grona,
Głos z śmiertelnej pieczary, więc wezwał Kreona.
Kreon podąża bliżej i słyszy donośnie
Głuche łkania; więc westchnął i mówi żałośnie:
„O nieszczęsny! to, widzę, wywróżyłem sobie; 55
„Jakaż się straszna groza nade mną rozpiętrza!
„Straszno mi: syna mego słyszę głos w tym grobie.
„Zwalcie głaz, który drogę zagradza do wnętrza,
„A śpieszcież się, drabanty! ruszajcie co żywo!
„Dostańcie się do groty; chcę mieć wieść prawdziwą. 60
„Czy mnie istotnie jęki Hemona dochodzą,
„Czy też mnie tylko bogi tak okrutnie zwodzą“.
Posłuszni rozkazowi pół-żywego króla,
Idziemy w głąb pieczary; patrzym: Antygona
Wisi, wstęgą z przepaski lnianej okręcona 65
A przy niej klęczy Hemon, do piersi przytula,
Zanosi się od płaczu nad zgonem swej lubej.
Przeklina srogość ojca i nieszczęsne śluby.
Westchnął Kreon głęboko, zobaczywszy syna,
Zbliża się i w te słowa, jęcząc, upomina: 70
„Co ty czynisz, nieszczęsny! jakie masz zamiary?
„Nie gub się, synu! błagam, wynijdź z tej pieczary!“
A Hemon na to dzikie wlepił weń źrenice,
Nic nie odrzekł, lecz wzgardą zadrgały mu lice;“
- ↑ Persefona, bogini podziemia, często utożsamianą bywa z Hekatą (pierwotnie: Dyaną), boginią czarów i zmarłych. Pluton, mąż Persefony, bóg podziemia.
