Ta strona została przepisana.
edyp.
Mam-li ufać temu?
kreon.
To, com tu wyrzekł — nie rzekłem daremnie.
edyp.
Więc mię tam odpraw.
kreon.
Idź, lecz opuść córy.
edyp.
O! nie rozłączaj mię, ojca, od dziatek,
kreon.
Gdyś co chciał robił — czyliż od tej pory
Wszystkoć pomyślnie wyszło na ostatek?
chór.
O Teb mieszkańcy — któż boleć nie będzie
Nad tym, co odgadł zagadkę potwory,
Los i cześć waszą nie mając na względzie?
Dziś tym Edypem klęsk nawałność miota!
Dla tego: patrząc na koniec żywota,
Szczęsnym żadnego nie mianuj człowieka,
Póki pomyślnej śmierci nie doczeka.[1]
Koniec Tomu I-go.
- ↑ UWAGA. Unikając zbyt licznych odsyłaczów zwracamy uwagę, iż w ogóle tłómaczenie to co do związku zdań i wyrazów odstępuje w wielu miejscach znacznie od oryginału i widocznie ostatecznej redakcyi mu niedostaje. Mianowicie daje się to czuć w chórach, z których pierwszy tak miał niedostatecznie oznaczony podział, że musieliśmy w nawiasach brak ten uzupełnić. Kilka razy także dodaliśmy obok tekstu: (sic), w obawie zarzutu niedbałej korekty. P. W.
