Strona:PL Sofoklesa Tragedye (Morawski).djvu/103

CHÓR.

       597—645  O przesławna Salamino!
Co błoga mieszkasz gdzieś wśród morskiej fali,
 Chwały twe bujnie między ludźmi słyną.
 A ja nieszczęsny od roków już dali
Przez lat i mrozów miesiące tu leże
 Pod Troją dzierżę
I wiekiem znękan śnię grozę u kresu,
Iż w straszny, ciemny kraj wstąpię Hadesu.

 Zaś Ajax, który mi druhem,
Jeszcze przymnaża mi troski i znoju,
 Bo obłęd boży zawładnął mu duchem.
Tyś go wysłała, gdy pierwszym był w boju,
 A teraz kroczy po błoniu sam z sobą
 I nas napawa żałobą.
Zaś pamięć dawnych, tak sławetnych czynów
 Już dzięku nie zna u Atreusa synów.

 A gdy do matki dni pasmem sędziwej,
Której twarz bladą pokryła się pleśnią,
 Dojdzie o szale ten posłuch straszliwy,
To nie słowiczą użali się pieśnią,
 Ale wśród męki
Ostre ze serca jej wyrwą się jęki
 I pierś zatętni od bicia jej dłoni,
 Włos siwy padnie ze skroni.

 Bo głębie Hada dlań lepsze niż szały;
Pierwszym go przecie z rodaków do broni
 Dzielnych Achajów szeregi uznały,
A dziś on inny...; od ludzi gdzieś stroni.
 O biedny ojcze! jak straszną ci będzie
 Ta o twem dziecku nowina,