Strona:PL Sofoklesa Tragedye (Morawski).djvu/165

 Wróża wnet stanie tu Dyka
I prawem silne podniesie swe ramię,
Zjawi się, na sąd zasiędzie, o dzieci,
 Nowe otuchy się rodzą.
A ze snów błoga nadzieja się nieci,
 Bo w Hellenów wodzu,
W rodzicu waszym pamięć nie zadrzemie
 I pomnieć będzie
To, co go kiedyś zwaliło na ziemię,
 Mordu dwusieczne narzędzie.

 I wielonoga, sturęka w jej tropy
 Zstąpi Erinys, co skryta gdzieś zdradnie
 Miedzianemi runie stopy;
Krwawych bo ślubów żądza nimi władnie,
 Miłostek bez czci i wiary.
 Ufam, więc ufam, że za takie czyny
Senne się ludziom pojawiają mary,
 Gromiąc winy i współwiny.
I chyba snów by już myśl nie odgadła
 I z znaków wróżyć nie będzie,
 Jeżeli z tego nocnego widziadła
 Dobre nie świta orędzie.

 Pelopsa ów nieszczęsny sprzęg,
 Co niósł go kiedyś cwałem,
 O jakiż on sprowadził jęk
 Z wiekowych klęsk nawałem!
 Bo odkąd Myrtil w głębi śni,
 Poszedłszy w fale na dno,
 Z rydwanu co się złotem lśni
 Strącony ręką zdradną,