Strona:PL Sofoklesa Tragedye (Morawski).djvu/26

I wróg już wieńcem dzid groźnych otoczył
 Siedmiu bram miasta gardziele,
Lecz pierzchł, nim w mojej krwi strugach się zbroczył,
 Zanim Hefaistos ognisty w popiele
Pogrążył mury, bo z tyłu nawałem
 Runął na smoka Ares z wojny szałem.

 Bo Zeus nie cierpi dumnych głów,
 A widząc ich wyniosły lot
 I złota chrzęst, i pychę słów,
 Wypuścił swój piorunny grot
 I w zwycięstwa samym progu
 Skarcił butę w dumnym wrogu.

A ugodzony w znak na ziemię runie
 Ten, który w namiętnym gniewie
Miasto pogrzebać chciał w ognia całunie
 I jak wicher dął w zarzewie.
Legł on od Zeusa gromu powalony,
Innym znów Ares inne znaczy zgony.

 Bo siedmiu siedmiu strzegło wrót,
 Na męża mąż wymierzył dłoń,
 Dziś w stosach lśni za zwycięstw trud
 Ku Zeusa czci pobitych broń.
 Ale przy jednej miasta bramie,
 Nie błyszczy żaden chwały łup,
 Gdzie brat na brata podniósł ramię,
 Tam obok trupa poległ trup.

Więc teraz Nike, czci syta i sławy
 Zwraca ku Tebom radosne swe oczy,
Po twardym znoju i po walce krwawej
 Rzezi wspomnienie niech serca nie mroczy;