Strona:PL Sofoklesa Tragedye (Morawski).djvu/374

Ta strona została przepisana.

Idę na okręt, ty synu Poiasa,
Bądźże mi zdrowym i żegnaj, a bóstwa
Niech cię, jak pragniesz, wyzwolą z choroby.
Więc naprzód! byśmy, gdy bóg nas wspomoże
       465 Pomyślnym wiatrem, ruszyli na morze.

FILOKTETES.

Już więc ruszacie?

NEOPTOLEMOS.

Sposobność nas nagli,
Z blizka, nie zdala pilnować trza żagli.

FILOKTETES.

Na ojca, matkę cię błagam, o synu,
I jeśli nadto co w domu ci drogiem,
       470 Klnę się, nie zostaw mnie tak opuszczonym
I tak samotnym, z tą nędzą, wśród której
Mnie tu oglądasz, o której słyszałeś,
Lecz rzuć na pokład; wiem ja to zbyt dobrze,
Jak przykrym będzie wam taki ładunek,
       475 A jednak zrób to, bo ludziom szlachetnym
Wstrętnem, co szpetne, co prawe, chwalebnem.
A ciebie, jeśli to zniechasz, rzecz shańbi,
Jeśli zaś sprawisz, przyczyni ci sławy,
Gdy ja żyw wstąpię w ojtejskie dzierżawy.
       480 Nuże — trud cały ni dzionka nie schłonie —
Odważ się, rzuć mnie zabrawszy, gdzie zechcesz
Na spód lub przodek, lub tyły okrętu,
Gdziebym co najmniej uprzykrzał się ludziom.
Na Zeusa, boga proszących, o synu,
       485 Błagam, usłuchaj; padnę na kolana
Choć ja kaleka i chromy; nie porzuć