Strona:PL Sofoklesa Tragedye (Morawski).djvu/45

CHÓR.

       582—630 Szczęśliwy, kogo w życiu klęski nie dosięgły,
Bo skoro Bóg potrząśnie domowymi węgły,
 Z jednego gromu cały szereg nieci,
 Po ojcach godzi i w dzieci.
Tak jako fale na morzu się piętrzą,
Gdy wicher tracki do głębiny wpadnie
I ryje iły drzemiące gdzieś na dnie,
Aż brzeżne skały od burzy zajęczą,

Tak już od wieków w Labdakidów domy
Po dawnych gromach nowe godzą gromy,
 Bóle minionych pokoleń
 Nie niosą ulg i wyzwoleń.
I ledwie słońce promienie rozpostrze
Ponad ostatnią odnogą rodzeństwa,
A już bóstw krwawych podcina ją ostrze,
 Obłęd i szału przekleństwa.

O Zeusie, któż się z twą potęgą zmierzy?
Ciebie ni czasu odwieczne miesiące,
Ni sen nie zmoże wśród swoich obieży.
Ty, co Olimpu szczyty jaśniejące
 Przez wieki dzierżysz promienny,
 Równy w swej sile, niezmienny.
A wieczne prawo gniecie ziemi syny,
Że nikt żywota nie przejdzie bez winy.

Nadzieja złudna, bo jednym da skrzydła,
 Drugich omota w swe sidła;
Żądz lotnych wzbudzi w nich ognie,
 Aż życie pióra te pognie.