Strona:PL Spyri Johanna - Heidi.djvu/080

 — Dość tego! — panna Rottenmeier chciała wymówić te słowa, ale głosu jej zabrakło. Po chwili rzekła: — Wstań, Adelajdo, i wyjdź stąd!
 Heidi wstała przerażona i zaczęła się tłumaczyć:
 — Ależ...
 — Miau! Miau! — zabrzmiało raz jeszcze.
 — Droga Heidi, — przemówiła Klara — czemuż pobudzasz do gniewu pannę Rottenmeier, czemu ciągle miauczysz?
 — To nie ja, to koty! — zdołała nareszcie powiedzieć.
 — Co? Koty? Młode koty? — wrzasnęła panna Rottenmeier. — Sebastjanie! Tineto, proszę odszukać te straszliwe zwierzęta i wyrzucić z domu!
 Potem uciekła do pracowni i przez ostrożność drzwi zamknęła na klucz, gdyż młode koty były dla niej czemś najstraszniejszem w świecie. Sebastjan stał w kurytarzu, zanosząc się od śmiechu. Podając Heidi potrawę, zobaczył głowę kociaka, wyglądającą z jej kieszeni, a przewidując wybuch awantury, uciekł, ledwo czas mając postawić półmisek na stole. Teraz, kiedy przebrzmiały już rozpaczne okrzyki damy, wszedł i ujrzał Klarę z kociakiem na kolanach, przy niej zaś klęczała Heidi i obie bawiły się zwinnemi zwierzątkami.
 — Sebastjanie! — ozwała się na jego widok Klara. — Proszę nam dopomóc. Trzeba znaleźć miejsce dla tych kociąt, gdyż panna Rottenmeier boi się ich. Kiedy będziemy same, pobawimy się z niemi. Gdzieby je umieścić?
 — O, ja to już załatwię, panno Klaro! — powiedział z wielką gotowością. — Uścielę im w koszyku miękkie łóżeczko i schowam tam, gdzie nie sięgnie spojrzenie bojaźliwej damy!
 Wziął się zaraz do roboty, parskając co chwila śmiechem i mrucząc pod nosem:
 — Z tego będzie jeszcze niejedna heca!
 Sebastjana bawiło potrosze, gdy panna Rottenmeier wpadała w gniew.