Strona:PL Spyri Johanna - Heidi.djvu/092

przedmiotów tualetowych, sukienek, chustek i kapeluszy. Panna Rottenmeier poszła tedy do pokoju Heidi w celu przejrzenia jej odzieży. Zaraz jednak wróciła, czyniąc gesty obrzydzenia.
 — Coś okropnego odkryłam! Adelajdo, jakże mogłaś to zrobić. Rzecz niesłychana! W twej szafie na suknie, mówię wyraźnie, w dolnej części szafy na suknie znalazłam mnóstwo suchych bułek! Bułki w szafie na suknie, wyobraź sobie, Klaro! Cała sterta bułek! Tineto! — zawołała zwracając się ku jadalni. — Proszę wyrzucić zeschłe bułki z szafy panny Adelajdy, a także pognieciony kapelusz usunąć ze stołu.
 — Nie! Nie! Potrzebny mi jest ten kapelusz! A bułki chowałam dla babki! — Heidi chciała wybiec za Tinetą, ale panna Rottenmeier powstrzymała ją.
 — Zostaniesz tutaj, a cały ten kram będzie usunięty! — rzekła rozkazująco.
 Na te słowa padła Heidi na ziemię, tuż przy wózku Klary, i zaczęła płakać, coraz to głośniej i rozpaczliwiej, a poprzez łkanie wołała zbolałym głosem:
 — Babka nie dostanie już teraz białych bułeczek! Chowałam je dla niej! Zabrali wszystko! Wszystko!
 Płakała, jakby jej pęknąć miało serce. Panna Rottenmeier uciekła, a Klarze zrobiło się bardzo nieswojo.
 — Heidi! — prosiła. — Przestań płakać! Słuchajże! Przyrzekam ci, że gdy będziesz wracała do domu, dostaniesz dużo bułek dla babki, bardzo dużo. A będą one świeże i miękkie, nie zaś twarde, jak te któreś zebrała w szafie. Chodźże do mnie, Heidi, i przestań płakać.
 Długo jeszcze nie mogła Heidi opanować łkania, ale zrozumiała pociechę Klary i uczepiła się jej. Inaczej płakałaby chyba bez końca. Chcąc się upewnić, spytała, łkając jeszcze:
 — Czy dostanę tyle, ile mi zabrali?