Strona:PL Stanisław Antoni Wotowski - Wiedźma.djvu/100

Spojrzał na zegarek. Było już po drugiej. Zaspał, zmęczony przygodami nocy i długiem czuwaniem.
 — Kto tam? — zapytał.
 Z za drzwi rozległ się głos Hopkinsa.
 — To ja! Ja, mister Schultz... Proszę mnie wpuścić.
 Wazgird pośpiesznie narzucił na siebie piżamę i otworzył.
 — Przyszedłem się dowiedzieć, co się z wami dzieje? — mówił Hopkins, wchodząc do numeru. — Nie byliście na lunche‘u, śniadaniu! Domyślam się, że to wskutek niezwykłej przygody, jaka miała miejsce w nocy. Ktoś usiłował wtargnąć do numeru miss Mary!
 — Próbowano dokonać włamania — odrzekł Wazgird, wskazując Amerykaninowi na kanapę, aby tam zajął miejsce. — Lecz spłoszyłem włamywacza wystrzałami!
 Właściwie, nie wiem czego szukano w pokoju mej siostrzenicy? — dodał, chcąc powstrzymać dalsze zapytania Amerykanina, poczem żartem dorzucił. — Właściwie powinni byli odwiedzić takiego miljonera jak pan, panie Hopkins.
 Tantem trochę się zmięszał.
 — Dziwna historja! — wyrzekł szybko. — Na trawniku widniały odciski kopyta...
 Wazgird pobladł mimowolnie. Przed oczami zamajaczyły mu potworne, ohydne ślepia.
 — Tak! — mruknął.
 Ale Hopkins już zmienił temat i począł wyłuszczać to, z czem przybył.
 Ponieważ nie przyszliście dzisiaj do śniadania, a w całym hotelu nie gadają o niczem innem, jak o waszej historji, myślę sobie, trzeba odwiedzić mojego przyjaciela, drogiego mister Schultza ze Lwowa... Przytem, Maud powiada do mnie... Idź zaproś ich na wspólną wycieczkę... Muszą trochę ochłonąć, otrząsnąć się z wrażenia.
 Wazgird jeszcze nie rozumiał, ale Amerykanin bliżej tłomaczył.
 — Pojedziemy wieczorkiem do Nizzy, w restauracji zjemy kolację a potem odwiedzimy pewien kabarecik... Bardzo tam wesoło! My was zapraszamy! No, cóż zgoda?
 Hrabia spojrzał w pierwszej chwili zdziwiony, a później uśmiechnął się przyjaźnie. Niespodziewane zaproszenie Hopkinsa wypadało mu więcej, niźli na rękę. Tak był przedenerwowany wczorajszym wieczorem, że