Strona:PL Stanisław Antoni Wotowski - Wiedźma.djvu/12

rzył jedną z szuflad biurka, i szybko wyjął stamtąd jakiś przedmiot i rzucił go na stół.
 — Oto sztylet, którym został zamordowany mąż pani! Proszę go dokładnie obejrzeć!
 Drgnęła, widząc tę ohydną broń, ledwie tłumiwszy okrzyk przestrachu. Lecz bardziej ją jeszcze przeraziło następne zapytanie:
 — Cóż, nie poznaje go pani? Wszak powinien jej być dobrze znany?
 Mimowoli, niby pociągnięta magnetycznym prądem, wpijała się teraz oczami w ten sztylet. Na swe szczęście, znała dobrze ten cienki nóż z połyskującej stali, zakończony złoconą, w kształcie trupiej czaszki rękojeścią. Leżał on stale na biurku męża i służył, jako nieszkodliwa zabawka do przecinania kartek papieru i książek. Więc tym nożem zabito Tadeusza? W jaki sposób? Skąd w tym mieszkaniu właśnie jego sztylet się znalazł?
 — Niemożebne! — wydarł się Marysieńce zdławiony okrzyk.
 — A jednak ustalone niezbicie! — zabrzmiał w odpowiedzi ironiczny głos sędziego — Oto narzędzie zbrodni! I pani ten sztylet ze sobą przyniosła!
 — Przenigdy! — zaprzeczyła. — Nic nie pojmuję... Ale... Może Tadeusz ze sobą go zabrał i ten zbrodniarz, czy zbrodniarka... Ja miałabym zabić mego męża? Dlaczego mnie spotyka podobny zarzut, panie sędzio? Ja miałabym przynieść ten sztylet ze sobą?
 — Tak stwierdził świadek.
 — Świadek stwierdził, że ja go ze sobą przyniosłam? Bezczelne kłamstwo! Któż taki?
 — Pani służąca! Klara Pawlikówna!
 — Ach, Klara!
Siwowłosy, siedzący za biurkiem mężczyzna, mówił teraz powoli i dobitnie, przeglądając leżące przed nim akta.
 — Klara Pawlikówna wyraźnie zeznaje, iż widziała ten sztylet na stole jeszcze w godzinach popołudniowych, w mieszkaniu pani. Leżał, jak zwykle, na biurku. Twierdzi stanowczo, że było to po obiedzie, gdy mąż pani wyszedł powtórnie rzekomo do biura. Nie mógł go więc zabrać z sobą...
 — Ależ i ja nie zabrałam...
 Sędzia wzruszył tylko ramionami.
 — Zapewne duch przyniósł sztylet! — odparł — Po-