Strona:PL Stanisław Antoni Wotowski - Wiedźma.djvu/136

 — Potrafię!... Potrafię!... — zawołała Marysieńka w przystępie radosnej nadziei. — O ile za nisko mi będzie na krześle, przysunę stół do ściany i swobodnie dosięgnę krat! Nadludzki wysiłek uczynię, byle stąd się wyrwać, bo przecież gorsze rzeczy mi grożą w tej spelunce niż śmierć...
 — Tak... tak... — mruknął, poczem wyciągnąwszy rękę, począł wsuwać poprzez żelazne pręty jakiś długi, ostry przedmiot. — Oto, pilnik! Niech pani go bierze!
 Łapczywie pochwyciła upragnione narzędzie.
 — Mam!
 On tymczasem szeptał dalej:
 — Przepiłować kraty niełatwa sprawa i zapewne to potrwa sporo czasu! Ja będę krążył w pobliżu domu i z niecierpliwością wyczekiwał z ukrycia, aż pani ukończy swe zadanie! A gdy pani ukończy, proszę wysunąć rączkę i skinąć mi trzy razy chustką. Wtedy, z powrotem przybędę i dopomogę do wyślizgnięcia się przez okno... Czy pojęła mnie pani?
 — Pojmuję!... pojmuję! — przytwierdziła. — Uczynię wszystko, co w mej mocy, aby jaknajprędzej przepiłować te przeklęte kraty!
 — A potem, dam panu znak!
 — Znakomicie! — wymówił. — Do roboty!
 Czekam na znak! A teraz, do widzenia.
 Cichutki szelest, na zakończenie tych słów świadczył, iż ześlizgnął się on na dół po rynnie.
 Kiedy Gwiżdż znikł, Marysieńkę ogarnęło nerwowe podniecenie. Zeskoczyła z krzesełka, podbiegła do stołu i przysunęła go do okienka.
 Obecnie, było jej zupełnie wygodnie; lekko dosięgała krat i łatwo mogła je piłować.
 Gorączkowo, rozpoczęła swą pracę.
 Sześć żelaznych sztab stanowiło przegrodę od świata. Lecz były one stare, nadgryzione przez rdzę, a doskonały pilnik, przyniesiony przez Gwiżdża, wchodził w nie, jak w masło.
 — Brr... — syczał cichutki szmer i aż serce z uciechy podskoczyło w Marysieńce, gdy ustąpiła pierwsza sztaba.
 Później druga i trzecia.
 Bolały ją palce; jeden z nich nawet obtarła sobie do krwi, lecz nie czuła zmęczenia.