Strona:PL Stanisław Antoni Wotowski - Wiedźma.djvu/145

nie napróżno rzuca pogróżki i że nasza sytuacja jest bez wyjścia!
 — Bez wyjścia?
 — Bardzo ciężka! O ucieczce przez okno obecnie niema mowy, bo Hopkins natychmiast powiadomi tę całą bandę i dobrze będą oni pilnowali domu! Pozatem, albo nadbiegną tu całą zgrają, a ja sam jeden im nie sprostam, albo też wymyślą inny jakiś sposób, aby nas usunąć na zawsze!
 Marysieńka załamała ręce.
 — Czyż niemożebny jest ratunek! Czyż nie znajdzie się uczciwy człowiek, któryby pośpieszył nam z pomocą, posłyszawszy odgłos bitwy!
 Lecz Gwiżdż wzruszył tylko ramionami.
 — Ludzi uczciwych w tej spelunce niema! Odgłos rewolwerowych wystrzałów dotrze najwyżej do sąsiednich domów i nie wzbudzi niczyjej ciekawości, gdyż zamieszkują je tacy sami bandyci i przywykli do podobnych porachunków! A policjant, powtarzam, o tej porze, w tę przeklętą dzielnicę zapuścić się nie odważy...
 — Cóż robić?
 Podszedł znowu do drzwi, przekręcił dwukrotnie klucz w zamku i rzekł:
 — Co robić? Drogo sprzedać życie! To nam jedynie pozostaje!
 A gdy patrzyła na niego rozszerzonemi z przestrachu oczami, wyjaśniał.
 — Posiadam pięć kul w browningu oraz zapasowy magazyn! A później...
 Znakomicie pojęła. Pojęła, że gdy wyczerpią się rewolwerowe naboje, pozostaną bezbronni, a wtedy tamci łatwo ich pochwycą. Pochwycą, aby nasycić swą zemstę, aby pastwić się nad niemi bez żadnej litości, zwierzęco, okrutnie.
 — Panie Gwiżdż... — wyrzekła, podchodząc doń powoli, a na jej twarzyczce zarysowało się nieodwołalne postanowienie.
 — Słucham?
 — Niech mi pan przysięgnie... Niech pan mi przysięgnie, na to, co ma najdroższego na świecie, że...
 — Cóż mam przysiądz?
 — Że... że — z trudem ze zbielałych warg biegły wy-