Strona:PL Stanisław Antoni Wotowski - Wiedźma.djvu/149

 Amerykanka musiała znać doskonale drogę, bo rzekła, przystając.
 — Te schody wiodą do szynkowni! Lecz z boku mieszczą się drzwi, zamykające boczne przejście! Zaraz je otworzę!
 Zgrzytnął klucz i wionęła czarna głębia.
 — Wejdźcie! — rozkazała. — Tędy wydostaniemy się na podwórze!
 Ślepo posłuszni, spełniali teraz rozkazy Amerykanki w milczeniu. Ledwie jednak się tam znaleźli, a Maud, która weszła ostatnia, drzwi zamknęła z powrotem na klucz za sobą, z dołu rozległ się tupot licznych pośpiesznie zdążających na górę ludzi oraz zabrzmiały zmieszane francuskie i angielskie przekleństwa. Z jej piersi wyrwało się westchnienie ulgi.
 — Jesteśmy na pół uratowani! — wyszeptała. — Nie straszyłam was daremnie, wspominając, że za sekundę może być za późno! Pędzą! Ale pokój wasz jest pusty, a my rychło znajdziemy się na podwórzu! Och, — dodała z dziwną zawziętością — nie przypuszczając jaką im zgotowała niespodziankę!
 Zaświeciła małą elektryczną latarkę, snać umyślnie ze sobą zabraną, a jej blask rozproszył mroki. Marysieńka wraz z Gwiżdżem stwierdzili, że znajdują się na małej platformie, skąd prowadzą kręcone, kamienne schodki, na dół.
 — Nie traćmy czasu! — szepnęła Maud i pierwsza jęła zstępować, oświetlając drogę.
 Gdy w ten sposób przebywali te kilkanaście stopni, dzielących ich od wolności, Marysieńka nie mogła się powstrzymać od cichego zapytania.
 — Co panią skłoniło, właściwie, miss Maud, aby nas ocalić i wraz z nami uciekać! Wydawało się napozór, że znakomicie czuje się pani ze swemi towarzyszami?
 Maud, nie zatrzymując się, szeptała ze wzburzeniem:
 — Powtarzam pani, musiałam grać komedję! Hopkins nie wiele się różni od rudego Maksa! I on nie waha się przed zbrodnią! A Carlson owa jest wcielonym szatanem na ziemi!
 I ja byłam kiedyś uczciwą dziewczyną, lecz zdołali mnie oplątać, omotać... A później, trudno wydostać się z