Strona:PL Stanisław Antoni Wotowski - Wiedźma.djvu/154

ny władz niejedno niebezpieczeństwo, szczególniej pani grozi.
 — Ze strony władz?
 — Oczywiście! Dlatego się namyślam, co teraz postanowić i czy rozsądnym będzie powrót do Nizzy.
 — Tam, przecież, pozostawiłam moje rzeczy!
 — Ale i tam, właśnie, przebywała pani pod fałszywem nazwiskiem! O ile, odnaleziono trupa Wazgirda i wszystkie szczegóły wyszły na jaw, może to pociągnąć za sobą bardzo niemiłe konsekwencje!
 Po twarzy Marysieńki przebiegła chmura smutku.
 — Teraz rozumiem — zawołała — czemu, po opuszczeniu spelunki, nie zwrócił się pan natychmiast do władz! Nawet byłam zdziwiona! Obawia się pan...
 — Obawiam się, aby nie zaaresztowano pani i sam nie wiem, jak mam postąpić!
 Zaległo milczenie.
 Przez szyby kawiarni wciskały się pierwsze brzaski świtu, mieszając się z żółtem elektrycznem światłem. Gwiżdż powoli popijał przyniesione mu wino, a Marysieńka w zamyśleniu sączyła kawę. Tymczasem, za oknami ruch się wzmagał, a sprzedawcy gazet głośno wykrzykiwali tytuły swych dzienników.
 Okrzyk taki wdarł się aż na salę — i Pohorecka drgnęła gwałtownie.
 — Słyszy pan?
 I on posłyszał. Odstawił szklankę z winem. Do ich słuchu dobiegło najwyraźniej.
 — „Le Matin!“ Sensacyjne szczegóły zamordowania polskiego hrabiego! Ucieczka jego rzekomej siostrzenicy! Bardzo ciekawe... Kupujcie...
 — Boże! To o mnie?...
 Lecz Gwiżdż już wypadł z kawiarni i po chwili wracał, trzymając w ręku jeszcze świeży, pachnący farbą drukarską, numer gazety.
 — Prędzej, prędzej... — gorączkowo nagliła Marysieńka.
 Oboje nachyleni nad pismem czytali:
 „Dziś popołudniu, w okolicach Nizzy znaleziono zwłoki mężczyzny, ubranego w strój wieczorowy. Nie nosiły one śladów gwałtownej śmierci, początkowo władze przypuszczały, że zaszedł jakiś nieszczęśliwy wypadek. Bliż-