Strona:PL Stanisław Antoni Wotowski - Wiedźma.djvu/90

 Nie! — rzekł do Marysieńki. Pani obawy są zbyteczne! To zwykła ciekawość źle wychowanych Amerykanów... Może pani być zupełnie spokojna, co do tego, gorzej natomiast...
 — Co gorzej? — podchwyciła jego słowa.
 — Wszystko idzie jaknajgorzej — odrzekł, nie patrząc na Marysieńkę. — Choroba Gwiżdża się przedłuża...
 — Przedłuża?
 — Tak! Moi ludzie nie mogą zdobyć potrzebnych papierów... Prócz tego...
 — Co, prócz tego?
 Wazgird podniósł raptem na Pohorecką swe oczy. W oczach tych, które zazwyczaj patrzyły na świat wyzywająco i dumnie, malował się obecnie niekłamany lęk.
 — Widziałem siwowłosą wiedźmę! — wyrzucił z siebie zduszonym głosem.
 Marysieńkę aż coś poderwało na miejscu.
 — Siwowłosą zbrodniarkę?
 — Gdzie?
 — Tu!... Gdym zbliżał się samochodem do willi, zauważyłem ją... Chciałem ją zatrzymać, ale szybko znikła.
 — Zdołała nas wytropić!
 — Zdołała! A właściwie, oni zdołali! Mimo wszelkich ostrożności, zmiany nazwiska, zamieszkania w zapadłej dziurze! Niepojęte!...
 — Więc nam grozi niebezpieczeństwo! — krzyknęła ze zgrozą Marysieńka.
 — Nieunikniona śmierć! — rzucił wzruszonym głosem.
 Tymczasem w numerze amerykanów odbywała się też niezwykła rozmowa.
 Siedział tam rozwalony na kanapie Hopkins, obok niego Pani Carlson i wyczekiwali na kogoś z niecierpliwością.
 Wreszcie, rozwarły się drzwi, a na progu ukazała się Maud.
 — Cóż, udało się? — padły dwa jednobrzmiące okrzyki, ledwie ta zdążyła się znaleźć wewnątrz pokoju.
 Amerykanka miała niezadowoloną minę, a oczy jej błyszczały gniewem.
 — Ta Polka — oświadczyła, — jest chytra, niczem lis! Albo też nauczył ją opiekun, jak odpowiadać na pytania. Pomimo, że pod pozorem przyjaźni starałam się ją