Strona:PL Stanisław Brzozowski - Pamiętnik.djvu/106

zajęty sobą. Rytm od obrazu do wzruszenia, myśli, stanu woli i znów do obrazu, obieg krwi jest nieskończenie szybszy i bogatszy. Szczęście ma tu ton pełny, silny, słoneczny. Umysł jest silnem poczuciem tego szczęścia, własnej swej energii. Sam przez się umysł Wordswortha jest nieskończenie mniej zainteresowanym samym sobą, nie czuć w nim w przybliżeniu nawet tego rodzaju namiętności osobistej. Życie jako takie, jest raczej melancholijną możliwością, ale zwolna zarysowują się na jego powierzchni obrazy, widzenia, — te wywołują pewne poruszenia, wreszcie, gdy umysł przesyci się naturą, staje się interesującym, jako taki, jako zdolny do tej harmonii dla samego siebie. Kontemplacya jest tu czemś bardziej wartościowem, niż to, co jest bliżej osobistego centru. Czegoś w rodzaju pieśni Blake’a o »miłości« nie znajdziemy tu. Przyroda Blake’a zresztą jest przyrodą wibrującą namiętnością osobistą. Naogół dzieła Poetical Sketches są o wiele bardziej interesujące, niż młodzieńcze utwory Wordswortha, nieskończenie większą, i absolutnie mówiąc: dużą dają one rozkosz rozważane już tylko jako utwory poezyi bez względu na Blake’a i historyczne znaczenie.
 Swedenborgyanizm jest dla mnie niedostrzegalny w Poetical Sketches — natomiast pewne naiwne doktrynerstwo społeczne, i jeszcze podziemny, potencyalny ogień demokratycznego rewolucyonizmu.
 Ten właśnie rys myśli, który wydaje się mi naj-