bardziej dla niego istotną. Zwracamy uwagę na sztuczność tej koncepcji, ponieważ w rzeczywistości jedna tylko jakość, rzeczywista czy oderwana, będzie treścią trwania, inne zaś stanowić będą „tło zmięszane“.
Załóżmy, że w trwaniu pojawia się metafizyczne uczucie, co jest wypadkiem — szczególniej w naszych czasach — stosunkowo rzadkim. Wyobraźmy to sobie na naszym schemacie w postaci fali, wychodzącej ze środka koła, której natężenie, siłę metafizycznego uczucia, możemy oznaczyć przez wielkość zajmowanego kąta. Uczucie to samo w sobie musimy przyjąć za jednakowe dla wszystkich Istnień Poszczególnych. Gdyby nie dalsze sfery, któremi przedewszystkiem różnią się osobniki między sobą, fala ta, uderzając w sferę Czystej Formy, wywoływałaby zawsze jeden i ten sam skutek, ten sam układ
