Strona:PL Stanisław Ignacy Witkiewicz-Pożegnanie jesieni.djvu/27

da mu możność zatarcia tamtej historji z Chwazdrygielem, która, mimo, że się skończyła honorowo, rzuca pewien cień z przeszłości. Przyszle, aby mnie zaimponować...
 — Teraz ja powiem: dosyć — albo zacznę znów mówić o Prouście.
 — Więc co właściwie? Jestem bardzo zdenerwowana. Popsuł mi pan moją decyzję. Czuję, że ukrywa pan przedemną coś ważnego. Przecież jesteśmy przyjaciółmi?
 — Właśnie to jest najgorsze, że nie jesteśmy. Ale cały urok sytuacji polega tylko na tem.
 — Proszę bez pozy, panie Atanazy: ja się na tem znam.
 — To nie jest poza. Jestem zaręczony.
 — Pan chyba oszalał — rzekła, po dłuższej pauzie, Hela. — I z jakich to powodów? — spytała po chwili, a w głosie jej zadrgał poprzednio maskowany żal.
 — Kocham — odpowiedział twardo Atanazy, pochylając się nad jej niezwykle wąskiem, a jednak nie śpiczastem, kolanem, wystającem z pod zbyt krótkiej sukni. — Nienawidzę tego słowa, ale tak jest.
 — Kocha, biedactwo! Kiedyż pan zdołał popełnić to szalone głupstwo?
 — Dziesięć dni temu. Ale wisiało to nademną od pół roku.
 — I nic mi o tem nie powiedzieć! Kto jest ona?
 — Zosia Osłabędzka.
 — To znaczy, że się pan przynajmniej trochę obłowi.
 — Przysięgam pani...
 — Wiem: bezinteresowność. Ale niech się pan strzeże: ma pan 28 lat i jest pan niczem, dość interesującem niczem: przekrojem pewnego typowego stanu pewnej warstwy społeczeństwa.