lat na Zachodzie Europy, jest nieautentyczna. Straciła ona ciągłość ze sztuką dawną (n. p. prymitywów włoskich, czy flamandzkich), nie tylko w technice swojej, ale w istocie. Stało się to przez to, że w twórczości tej, od czasu odrodzenia naturalistycznej rzeźby greckiej, wyobraźnia pierwotna zeszła na drugi plan i tworzące osobniki straciły przez to związek z formami całości wszechświata, (których poczucie jest wrodzone), na korzyść odtwarzania danego momentu natury, z całem jego przedmiotowem zróżniczkowaniem i formalną przypadkowością.
Cała Sztuka lat ostatnich jest według Buszka tylko czysto indywidualnym protestem różnych indywiduów, z zupełnie nieistotnych przyczyn wytwarzających szkoły imitatorów, nie mające nic wspólnego ze szkołami dawnemi, w których była przedawana tradycya jednej, prawdziwej, autentycznej sztuki.
Nawet wybitne indywidualności, wytwarzające kierunki dzisiejsze, nie tworzą według Buszka autentycznej sztuki. Są to tylko nieistotne wysiłki ludzi zbłąkanych, wysiłki nie mogące się kontynuować w sposób naturalny, pozbawione bezpośredniości z punktu widzenia wyobraźni, oderwane od tego podłoża, z którego wyrasta każda prawdziwa twórczość. Objęte są, jako rozpaczliwa, osobista reakcya przeciw naturalizmowi, tem samem co on przekleństwem. Są one efemeryczne, nie
Strona:PL Stanisław Ignacy Witkiewicz-Szkice estetyczne.djvu/126
Ta strona została uwierzytelniona.