pełnione jednym tylko kolorem. Podobnie dla rzeźby musimy uznać za najprostszy element kulę, której całkowitą formę w rzeczywistej przestrzeni odgadujemy odrazu, z jednego tylko punktu widzenia. Każda widziana sylweta jako taka, lub każden przedmiot pojmowany jako taki, może posiadać w różnych proporcyach tę zdolnośż wywoływania w nas i życiowej i estetycznej przyjemności, lub przykrości.
Komplikując wnętrze danej sylwety, lub też komplikując jej kontury, możemy potęgować wrażenie wielości. O ile jednocześnie z wzrastaniem wielości, przez odpowiednie jej pomnażanie, nie będziemy tracić wrażenia jedności, wrażenie estetyczne będzie się potęgować. Może to postępować do pewnej granicy tylko (objektywnie nie dającej się określić), poza którą żadną siłą danej wielości jako jedność nie będziemy w stanie zcałkować. W praktyce, w sferze Sztuki Czystej, czyli oderwanej, nie mającej na celu zdobienie ścian lub przedmiotów, w przeciwieństwie do Sztuki Zdobniczej, komplikacya następuje wewnątrz, stosunkowo dość prostych, form ograniczających.
Mówiąc o malarstwie, większość ludzi zwykłych, a nawet krytyków i co gorsza teoretyków, mięsza pojęcia: formy sylwetowej przedmiotów jako takiej i formy ich rzeczywistej z pojęciem formy estetycznej, formy danego dzieła sztuki, którą musimy zdefinio-
Strona:PL Stanisław Ignacy Witkiewicz-Szkice estetyczne.djvu/27
Ta strona została uwierzytelniona.