Strona:PL Stanisław Ignacy Witkiewicz-Teatr.djvu/287

Ta strona została przepisana.

SPIS SZTUK.^[1]

»Maciej Korbowac« - dramat w pięciu aktach z prologiem. 1918.
»Pragmatyści« - sztuka w 3 aktach i 4 odsłonach. 1919. (Drukowana bez korekty w 3-cim zeszycie »Zdroju« z r. 1920. Błędy poprawione w numerze następnym). Wystawiona w Warszawie, w teatrze »«Elsynorc«, 29 grudnia 1921 r.
»Tumor Mózgowicz« - dramat w 3 aktach z prologiem. (Drukowany w tow. »Fala« [Kraków] 1920.

Wystawiony w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, 31 czerwca 1921 r.)

↑ Może mi zarzut zrobi jakiś »krytykon«, że w pięć lat za wiele sztuk napisałem. Pewien człowiek rzekł mi kiedyś: »bo ty tak siadasz (!) i piszesz i za mało wykańczasz«. Okazało się, że ani jednej mojej sztuki nie czytał. Skąd wiedział, »nie wykańczam«? z plotek. Dobrze jeszcze, że nie powiedział, że piszę pod wpływem nieznanego jakiegoś narkotyku, albo czegoś gorszego. Są »domy«, w których malarze udają, że rysują, mimo iż portret dawno jest skończony. Inaczej byłyby targi mimo ustalonej ceny. Nieopracowana jest jeszcze teorja »względności czasu« w Sztuce. Ale to można powiedzieć, że pewne zarzuty zamieniają się z biegiem czasu w pochwały — automatycznie.
Jeszcze raz powtarzam: artysty, który czegoś od siebie wymaga, nie oburzy nigdy najsurowsza rzeczowa krytyka, ale musi oburzyć: głupota i zła wola, lekkomyślność, mówienie o czemś, o czem się nic nie wie, fałszywy punkt widzenia na Sztukę wogóle, wydawanie sądów na podstawie nieistotnych kryterjów i mieszanie w krytykę spraw osobistych.

[1] Może mi zarzut zrobi jakiś »krytykon«, że w pięć lat za wiele sztuk napisałem. Pewien człowiek rzekł mi kiedyś: »bo ty tak siadasz (!) i piszesz i za mało wykańczasz«. Okazało się, że ani jednej mojej sztuki nie czytał. Skąd wiedział, »nie wykańczam«? z plotek. Dobrze jeszcze, że nie powiedział, że piszę pod wpływem nieznanego jakiegoś narkotyku, albo czegoś gorszego. Są »domy«, w których malarze udają, że rysują, mimo iż portret dawno jest skończony. Inaczej byłyby targi mimo ustalonej ceny. Nieopracowana jest jeszcze teorja »względności czasu« w Sztuce. Ale to można powiedzieć, że pewne zarzuty zamieniają się z biegiem czasu w pochwały — automatycznie.
Jeszcze raz powtarzam: artysty, który czegoś od siebie wymaga, nie oburzy nigdy najsurowsza rzeczowa krytyka, ale musi oburzyć: głupota i zła wola, lekkomyślność, mówienie o czemś, o czem się nic nie wie, fałszywy punkt widzenia na Sztukę wogóle, wydawanie sądów na podstawie nieistotnych kryterjów i mieszanie w krytykę spraw osobistych.

[1]